آسیب نخاعی ۱۲T : عملکردهای تحت تأثیر و چشم انداز بهبودی

آسیب نخاعی ۱۲T  بر عملکردهای مربوط به پایین بدن مانند راه رفتن و عملکرد روده و مثانه تأثیر می گذارد. خوشبختانه ، افراد مبتلا به ضایعات نخاعی ۱۲T ، عموماً عملکردهای طبیعی و کامل قسمتهای بالایی بدن خود را دارند که به آنها اجازه سطح بالایی از استقلال را می دهد.

برای کمک به درک اینکه : چگونه آسیب نخاعی ۱۲T  می تواند بر زندگی روزمره افراد تأثیر بگذارند، در این مقاله نتایج عملکردی بالقوه و چشم انداز بهبودی این نوع آسیب مورد بحث قرار گرفته است :

عضلات تحت تاثیر آسیب نخاعی ۱۲T

نخاع در ناحیه قفسه سینه ، به ۱۲ بخش تقسیم می شود که ماهیچه های تنه را عصب دهی می کند.

بیماران دچار آسیب نخاعی ۱۲T ، عموماً در اندامهای فوقانی و تنه خود عملکرد کامل دارند . ریشه های عصبی ۱۲T عضلات خیلی پایین شکم را عصب دهی می کنند. بنابراین، افراد مبتلا به ۱۲T بر توانبخشی نیمه پایینی بدن خود باید تمرکز بیشتری داشته باشند .

نخاع ، پیام ها را بین مغز و بدن منتقل می کند. پس از آسیب نخاعی، این پیام ها ممکن است نتوانند از محل آسیب عبور کنند. بنابراین، شدت آسیب نخاعی تعیین می کند که چقدر کنترل حرکتی یا احساس در نواحی پائین تر ازسطح آسیب وجود  خواهد داشت . هرچه مسیرهای عصبی در محل آسیب بیشتر باشد ، عملکردهای بیشتری حفظ خواهد شد.

عوارض حاصل از  آسیب نخاعی ۱۲T

آسیب های نخاعی ۱۲T بر روی حس و حرکت نیمه پایینی بدن تأثیر می گذارند. در زیر ، ۵ عارضه احتمالی که می تواند در افراد مبتلا به  آسیب نخاعی۱۲T رخ دهند را مورد بحث قرار خواهیم داد :

1. اختلال عملکرد مثانه و روده

ناتوانی در کنترل عضلات روده و مثانه  و ناتوانی در احساس پر بودن آنها می تواند باعث نشت یا دفع مدفوع و ادرار شود که فرد نمی تواند نیاز به تخلیه آنها را احساس یا از آن آگاهی پیدا کند .

سونداژ ، جراحی مثانه و استفاده از یکسری داروها می توانند به کنترل و پیش بینی بهتر حرکات روده و مثانه کمک کنند.

2. کاهش تراکم استخوان و عضله

بسته به شدت آسیب نخاعی ، فلج اندامها ممکن است مانع از حرکت فرد به اندازه ای که می خواهد شود.

این عدم استفاده یا عم فعالیت عضلات ، باعث کوچک شدن و ضعیف شدن استخوان ها و ماهیچه ها می شود و این موضوع می تواند خطر آسیب آنها را افزایش دهد.

3. مشکلات ایستادن یا راه رفتن

فلج ( حتی فلج جزئی ) می تواند توانایی بدن را برای حفظ تعادل روی دو پا تغییر دهد. برخی از بیماران ضایعه نخاعی ۱۲T و افراد مبتلا به آسیب های با شدت کمتر ممکن است بتوانند راه رفتن را از طریق تمرینات گام برداری بهبود بخشند .

برای این کار این افراد می توانند ، از تجهیزات کمکی مخصوص راه رفتن مانند واکر یا تجهیزات ویژه مانند میله های موازی ( پارالل ) و تردمیل های مخصوص تحمل وزن استفاده کنند.

4. زخم فشاری

عدم تحرک بدنی ناشی از فلج می تواند باعث ایجاد زخم فشاری شود.

هنگامی که بدن برای مدت طولانی در یک وضعیت می‌ماند ، بدن سیگنال‌هایی را به مغز ارسال می‌کند که بدن تحت فشار زیادی روی آن ناحیه قرار دارد . این موضوع همان چیزی است که باعث می شود فرد احساس بی قراری کرده و عصبی شود .

با این حال ، پس از آسیب نخاعی ، ممکن است نتوانید این احساسات را حس کنید، که باعث می‌شود فراموش کردن موقعیت‌ها آسان‌تر شود. از این رو ، فشار طولانی مدت بر بدن می تواند باعث قطع شدن گردش خون درآن ناحیه شده و باعث التهاب بافت ها و تجزیه پوست می گردد که ممکن است به تدریج با خطر عفونت مواجه شود.

زخم های فشاری بیشتر در نواحی استخوانی مانند زانو، مچ پا، لگن و آرنج دیده می شوند. برای جلوگیری از ایجاد زخمهای فشاری ، باید  مرتباً اندامها را به اطراف حرکت داده و پوست را مرتباً بررسی نمود .

5. اسپاستیسیتی و درد

اسپاستیسیتی حالتی است که در آن عضلات به طور غیرارادی منقبض می شوند. بسیاری از بیماران پس از آسیب نخاعی دچار اسپاسم می شوند ، چراکه پیام های بین مغز و بدن به درستی مخابره نمی شود.

انقباضات مداوم عضلات می تواند دردناک باشد و در حرکات اندامها اختلال ایجاد کند.

با این حال ، اسپاسم و درد می تواند نشانه های خوبی برای بهبودی باشد. چراکه نشان می دهند مسیرهای عصبی بین مغز، نخاع و نواحی زیر سطح آسیب هنوز وجود دارند.

هر چه تعداد ومیزان مسیرهای عصبی بیشتر باشند ، پتانسیل بیشتری برای بهبودی وجود خواهد داشت .

بازیابی آسیب نخاعی ۱۲T

توانبخشی پس از ضایعه نخاعی ۱۲T عمدتاً شامل فیزیوتراپی و کاردرمانی است . در این نوع از درمان‌های توانبخشی توانایی‌های عملکردی ارزیابی شده  و برای به حداکثر رساندن تحرک و استقلال فرد تلاش می‌ شود.

در فیزیوتراپی ، تمرکز بر روی بهبود تحرک از طریق تمرینات هدفمند خواهد بود.

هدف کاردرمانی این است که با انجام فعالیت های روزمره زندگی مانند مسواک زدن و لباس پوشیدن ، استقلال فرد بازیابی شود . کاردرمانی ، مهارت های حرکتی ظریف را توسعه می دهد و به فرد کمک می کند تا تکنیک های جدیدی را برای انجام این فعالیت ها آموزش ببیند.

بهبودی از هر سطحی از آسیب نخاعی بر ارتقاء نوروپلاستیسیته تمرکز دارد. نوروپلاستیسیته ، همان توانایی سیستم عصبی مرکزی برای سازگاری مجدد با مسیرهای عصبی جدید است .

یادتان باشد که هرچه یک حرکت را بیشتر تکرار کنید ، مسیرهای عصبی که سالم مانده اند ، بیشتر تحریک می‌شوند. با اجرای تمرینات کافی، مغز، نخاع و بدن می توانند دوباره یاد بگیرند که هماهنگ با هم کار کنند. در نهایت ، فرد دوباره یاد می گیرد که چگونه با توسعه سازگاری عصبی دوباره حرکت نماید.

آشنایی با آسیب های نخاعی ۱۲T

درآسیب های نخاعی ، لازمست که فرد مبتلا ، کارها را متفاوت انجام دهد، اما نکته کلیدی این است که بیشترین تمرکز فرد ، بر روی کاری باشد که می تواند انجام دهد . در هر حال ، افراد دارای آسیب نخاعی ۱۲T بازهم می توانند زندگی مستقلی داشته باشند .