آیا تحریک مغناطیسی می تواند برای درمان فلج مثانه در افراد دچار آسیب نخاعی استفاده شود؟

افراد دارای آسیب نخاعی مدتهاست که در انتظار، انواع پیشرفتها در دنیای تحقیقات آسیب نخاعی هستند. آنها فقط منتظر این نیستند که بتوانند دوباره روی پاهایشان حرکت کنند، بلکه کنترل ادرار نیز از الویتهای مهم آنان محسوب می شود. امروزه دانشمندان امیدوار شده اند که روزی بتوانند درمانی برای مثانه فلج این بیماران کشف کنند و به نظر می رسد که بالاخره آن روز در حال فرارسیدن است.

به لطف تحریک مغناطیسی است که باید اعلام شود شاید این روز فرا رسیده است . نکته جالب اینجاست که امروزه این تکنیک،  تنها برای درمان فلج بدن بکارگرفته نشده است. درو اقع این تکنولوژی، اولین بار برای درمان اختلالات مغزی توسط سازمان غذا و دارو ایالات متحده ( FDA ) مورد تأیید قرار گرفته است. در این روش، با شبیه ساز مغناطیسی، عملکرد سلول های عصبی در مغز بهبود یافته و از آن برای کمک به درمان عوارضی مانند افسردگی و میگرن استفاده شده است.

 هیچ کس به فکر استفاده از تحریک مغناطیسی برای درمان فلج نبود ، تا اینکه ” دکتر سوزان هارکما (Harkema ) “آن را بر روی نخاع تعدادی از مردان مبتلا به پاراپلژی اعمال کرد که شاهد نتایج شگفت انگیزی شد. هنگامی که دستگاه تحریک روشن می شد ، مردان می توانستند  پاهای خود را حرکت دهند. با اینکه آنها نمی توانستند دوباره راه بروند، اما برخی از آنها قادر به ایستادن مجدد بودند و این موضوع حتی هنگامی که دستگاه محرک خاموش بود، برای برخی از آنان صدق می کرد. البته این مسئله را نباید نادیده گرفت که اکثرا از آنها چندین سال بود که دچار آسیب نخاعی شده بودند.

بسیاری از محققان دنیا، از موفقیت دکتر هارکما  یعنی تحریک مغناطیسی بر روی مبتلایان به فلج، الهام گرفتند. یکی از این افراد دکتر دیوید لو، متخصص علوم اعصاب در اوکلاهما بود. وی اخیراً یک آزمایش انسانی را با استفاده از ۵ مرد مبتلا به فلج انجام داده و از تحریک مغناطیسی در قسمتهایی حتی پایین تر از ستون فقرات نیز استفاده کرده است تا بتواند قسمتهای مربوط به کنترل مثانه را تحریک کند. این تحریک به طور خاص در ناحیه کمری اعمال شد.

 دکتر لو افرادی را با آسیب نخاعی ناکامل بکارگرفت. وآنها کسانی بودند که یک اتصال کوچک در ناحیه ضایعه نخاع داشتند که حتی پس از آسیب دیدگی، ارتباط آن قسمت حفظ شده بود . در این مطالعه هر بیمار هفته ای یک بار، به مدت چهار ماه ،  ۱۵ بار تحت تحریک قرار می گرفت. بعد از ماه اول بود که محققان توانستند نتایج را در شرکت کنندگان خود مشاهده کنند. نتایج حاصله قابل ارزیابی بودند، و هر ۵ شرکت کننده هنگامی که دستگاه تحریک، روشن می شد، این توانایی را داشتند که خودشان ادرار کنند.

پس از اتمام دوره تحقیق، یکی از افراد تحت مطالعه (که ۱۳ سال از آسیب نخاعی او می گذشت ) توانست با وجود خاموش بودن دستگاه تحریک، استفاده از سوند را بطور کامل کناربگذارد. در واقع، بعد از این دوره ، همه افراد توانایی ادرار کردن را گزارش کردند و حتی بعضی از آنها خودشان به تنهایی قادر به انجام آن بودند . در بیشتر افراد، حدود یک ماه طول کشید تا نتایج مورد انتظارحاصل شود و اما بطورکلی درهر پنج مرد تا ۶۰ درصد ،عملکرد مثانه روزبه روز بهتر شد . همچنین ، ظرفیت مثانه آنها نیز افزایش یافت و خروجی ارادی (بدون استفاده از سوند) آنها بهبود پیدا کرد . در نهایت ، محققان این تحقیق بدون هیچگونه تردیدی توانستند ادعا کنند که مطالعه آنها موفقیت آمیز بوده است.

 بعد از مطالعه این مقاله می دانیم که شما به چه چیزی فکر می کنید. اینکه ” داوطلبین این درمان چطور می توانند درگیر این قضیه شوند؟” .

خوشبختانه دکتر لو مطالعه دیگری را در برنامه های در دست اقدام خود قرارداده که شامل زنان می باشد و همچنین بنا دارد تلاش کند تا ماهیت چگونگی عملکرد محرک مغناطیسی را دقیقا” درک کند. در حال حاضر، تیم او می دانند که این کار سلول ها را تحریک می کند، اما می خواهند اطلاعات  بیشتری را بدست آورند. همچنین آنها قصد دارند تا با الگوهای متفاوتی از تحریک،  تحقیقات خود را ادامه داده  تا ببینند که آیا ممکن است در افرادی که احتمالا” کمترین نتایج در آنها پیش بینی شده، می تواند موثر باشد  یا خیر.

فلج مثانه ممکن است چیزی باشد که به زودی به تاریخ بپیوندد. بی صبرانه منتظریم تا ببینیم دکتر لو در مطالعه بعدی خود چه چیزی را کشف خواهد کرد.