نیازهای توانبخشی در افراد دچار آسیب نخاعی در سطوح L
پس از آسیب نخاعی عملکرد اندامها بصورت های مختلفی تغییر پیدا می کند. اما یکی از جالب ترین ضایعات نخاعی ، افراد مبتلا به آسیب نخاعی در سطوح L1 است . چرا که آسیبهای این ناحیه می توانند بسیار متفاوت باشند و حتی ممکن است در اثر کوفتتگی نخاعی باشد . این قسمت از نخاع که در نزدیکی پائین ستون فقرات قرار دارد، ” سطح L ” نامیده می شود و به کمر نسبت داده می شود. علائم حاصل از صدمات وارده به این ناحیه همگی در پاها تظاهر پیدا می کند.
در سطوح L ستون فقرات، پنج مهره وجود دارد. نخاع واقع در قسمت مهره L1 در مردان هم عضلات شکم وهم توانایی انزال را کنترل می کند. اما، در زنان ، این ناحیه فقط کنترل عضلات شکم را به عهده دارد. مهره L2 حفاظت، بخش کنترل کننده عضلات ران را انجام می دهد، و مهره L3 حفاظت قسمت نخاع کنترل کننده عضلات چهار سر ران را عهده دار است. مهره های L4 و L5 از توانایی های حرکتی همسترینگ و زانوها وهمچنین پایین پاها محافظت می کنند. همچنین مهره L5 توانایی کشش و خم شدن انگشتان را کنترل می کند.
عوارض حاصل از جراحات ناحیه کمر چندان شدید در نظر گرفته نمی شوند، چراکه بیشتر این بیماران می توانند زندگی مستقلی داشته باشد، اما از آنجا که عضلات پا تحت تأثیر این سطح از آسیب نخاعی قرار می گیرند، بسیاری از افراد با چالشهای زیادی خصوصاً توانایی راه رفتن مبارزه می کنند. در هر حال بیشترافراد مبتلا به آسیبهای سطح L می توانند با استفاده از قدرت بالاتنه و وسایلی مانند بریس یا واکر، توانایی راه رفتن را پیدا کنند.
از آنجا که نخاع در ناحیه L1 قسمت تحتانی شکم را کنترل می کند، این قسمت جهت تمرکز در جابجایی های پیشرفته، از جمله انتقال روی ویلچر در درجه اول اهمیت قرار می گیرد، چراکه این موضوع در افراد دچار آسیب این سطوح امکان پذیراست. بطوری که افراد دارای بنیه جسمی کافی، می توانند ثبات تنه و تعادل خود را بهبود بخشیده و توانایی راه رفتن با بریس های پا یا واکر را بدست آورند.
فیزیوتراپیست هایی که بر روی افراد دچار آسیب در سطوح L کار می کنند، به طور خاصی بر راه رفتن درمانی با استفاده از بریس های بلند پا و عصا تمرکز می کنند. با آموزش مناسب و تقویت عضلات اصلی و عضلات ناحیه ران، افرادی که مبتلا به ضایعه سطوح L می توانند راه بروند اما با توانایی های مختلف. در این مورد بریس هایی که مچ پا و پا را ثابت نگه می دارند، نقش کلیدی ایفا می کنند. بطور کلی کسانی که از آسیب L1 و L2 برخوردار هستند ، برای راه رفتن ایمن به بریسهای پا احتیاج دارند.
توجه داشته باشید : بعضی از تمرینات تقویت پا بهتر است در حالت نشسته انجام شود.
کسانی که دچار آسیب نخاعی در سطح L3 هستند، از آنجا که عضلات چهار سر ران آنها تحت تأثیر آسیب قرار می گیرد، تقویت قسمتهای فوقانی ساق پا، کلید بهبود تعادل آنها در حالت ایستاده محسوب می شود. با این کار می توان به راه رفتن اینگونه افراد کمک زیادی کرد. تمرینات پرس ساق پا ، یک روش عالی و ثابت برای ایجاد قدرت در عضلات چهار سر ران است .
کسانی که از سطح L4 آسیب دیده اند، باید روی تقویت ناحیه زانو و همسترینگ خود تمرکز کنند. در هر حال انواع تمرینات تقویت پا توسط فیزیوتراپیست ها توصیه می شود. یادتان باشد که هر فردی متفاوت است، زیرا آسیب دیدگی ممکن است تعادل او را بد یا بدتر کند.
و بالاخره ، در مورد کسانی که دچار آسیب نخاعی درسطح ۵L هستند ، تمرکز اصلی بر افزایش قدرت و تحرک کل پا خواهد بود . موضوع مهم این است که افراد با این آسیب می توانند میزان استفاده از پاهای خود را افزایش دهند ، چراکه با این کار ، حرکت دادن آنها راحت تر شده و می توانند دوباره قدم زدن را بطور کامل یا نزدیک به آن انجام دهند . معمولا” تا درجات مختلفی از تجهیرات حمایتی نیزاستفاده می شود، اما بسیاری از افراد با آسیب سطح ۵L می توانند بدون واکر راه بروند . ممکن است برای حمایت از مچ پا به بریس نیاز باشد.
آسیب نخاعی به هر نوعی که باشد قدرت تغییر زندگی فرد را دارد، حتی با آسیب های سطح L. هر شخصی که چنین آسیب دیدگیهایی را تجربه می کند، از دست دادن دائمی هر مقدار از قدرت حرکت و حس می تواند یک مسئله بزرگ محسوب شود. در هر صورت امیدوار باشید که می توانید تا آنجا که ممکن است تحرک خود را بدست آورید، و اگر آسیب در سطوح L باشد، این امر شامل پاها هم می شود.