دستورالعملهای ویژه برای اندازه گیری و تنظیم ویلچر

دیگه زمان یک نوع و یک اندازه برای همه ، گذشته است. این روزها، ویلچر به یک وسیله بسیار پیچیده و کاملا” شخصی تبدیل شده که می تواند با توجه اندازه گیری‌های بدن ، میزان راحتی، نوع معلولیت و میزان فعالیت ها و غیره تنظیم شود.

در این مقاله می خوانید که قسمت های مختلف ویلچر با چه اندازه هایی برای شما مناسب است و اینکه چگونه می توانید متناسب با نیازکاربر و اندازه های بدن، تمام تنظیمات لازم را برای مناسب سازی ویلچر انجام دهید تا بتوانید بهترین بهره را از آن ببرید.

اندازه صندلی:

شما باید با توجه به سه مورد یعنی ارتفاع صندلی ، عرض صندلی و عمق صندلی، اندازه نهایی آن را تعیین کنید :

• ارتفاع صندلی ویلچر

شامل اندازه فاصله صندلی تا کف زمین است . وقتی دستهای خود را به طرفین آویزان می کنید، اگر نوک انگشتان شما فقط از محور صندلی عبور کند، این ارتفاع برای شما مناسب است. با این ارتفاع می توانید بین ویلچر و سطوح مختلف جابجا شوید و به راحتی با فشار روی دستهای خود بدن خود را روی صندلی ویلچر بالا بکشید.

• عرض مناسب صندلی ویلچر

در این مورد فاصله دو طرف چارچوب خیلی مهم است. عرض ویلچر باید مطابق با اندازه بدن تعیین شود ، نه خیلی تنگ و نه خیلی پهن. یک صندلی تنگ می تواند باعث زخم فشاری شود و یک صندلی پهن ممکن است وضعیت نشسته و پایداری کاربر را با مشکل مواجه کند و همچنین عبور دادن ویلچر را از میان چارچوب درب ها دشوار کند.

• عمق صندلی

شامل فاصله بین لبه های جلو و عقب نشیمن است . برای تعیین عمق مناسب برای صندلی ، فاصله بین باسن و پشت زانوها را اندازه بگیرید و ۱ یا ۲ اینچ ( ۵/۲ تا ۵ سانت ) فاصله آزاد در نظر بگیرید. عمق صندلی ویلچر باید مطابق با این اندازه گیری باشد، نه کمتر و نه زیادتر. اگر عمق صندلی کمتر از این حد باشد، حالت نشستن شما صحیح نخواهد بود. بطوری که  وقتی روی لگن نشسته اید، فشار به درستی بین باسن، ران و پاها توزیع نمی شود، بنابراین احتمال ایجاد زخم فشاری افزایش می یابد .عمق صندلی با طول بیشتر از حد اندازه مورد نیاز، باعث می شود پاها از دو طرف پشت مچ پا با صندلی تماس پیدا کند و می تواند باعث ایجاد زخم فشاری شود.

• شیب صندلی :

قدرت عضلانی ضعیف در بالاتنه منجر به وضعیت نشستن ضعیف در افراد تتراپلژی شده و می تواند با کمی زاویه دادن به صندلی جبران و نشستنی راحت و ایمن را فراهم کند. البته زاویه زیاد ممکن است باعث مشکل شدن جابجا شدن و انتقال شده و استقلال فرد را تحت تأثیر قرار دهد.

• پشتی صندلی :

پشتی ویلچر برای ایجاد حالت مناسب بدن، راحتی و پشتیبانی بسیار مهم است . افراد پاراپلژی دارای ضایعه در سطوح پائین، پشتی کم ارتفاع را دوست دارند، چراکه آزادی عمل بیشتری جهت انجام فعالیت های مختلف روی ویلچر فراهم می کند. افراد تتراپلژی که فاقد قدرت کافی در عضلات بالاتنه هستند ، برای ایجاد پشتیبانی مناسب به پشتی بلند و در برخی موارد، حتی تا ارتفاع شانه ها نیاز دارند.  پشتی های دارای تکیه گاه  زاویه دار یا کشویی قابل تنظیم برای افراد تتراپلژی خوب است تا بتوانند به نشستنی راحت و حالت خوب بدن دست پیدا کنند .

• اندازه جاپایی :

برای توزیع مناسب فشار وارده بر نواحی لگن ، رانها و پائین پاها ، طول صفحات جاپایی را مطابق با اندازه گیری بدن تنظیم کنید. طول کوتاه جاپایی باعث بالا رفتن زانوها در سطحی بالاتر از سطح زانوها شده، و لگن را بیشتر مستعد زخم های فشار می کند.

• کمبر :

همانطور که معمولا” می توان در ویلچرهای ورزشی مشاهده کرد ، چرخ های عقب نسبت به صندلی در یک زاویه خاصی قرار دارند. این فضای ایجاد شده را ” کمبر یا چمبر ” می گویند. وجود کمی کمبر برای محافظت از دستان شما و افزایش حمایت مفید است ، اما زیاد بودن آن می تواند  مشکلاتی را درعبور ویلچر از دربها ایجاد کند.

• تنظیم محورهای عقب :

در ویلچرهای مدرن، محور چرخ های عقب را می توان به سمت جلو یا عقب تنظیم کرد. با تغییر موقعیت های مختلف و آزمایش آن می توانید مکان ایده آل برای محورها را پیدا کنید. اگر محور رو به جلو باشد ، بیشتر وزن بدن روی چرخ های عقب خواهد بود و هل دادن و چرخش را آسان تر می کند، اما خطر افتادن به سمت عقب بیشتر است و ممکن است به دلیل قرار گرفتن لاستیکها در مسیر جابجا شدن ، انتقال را با مشکلاتی مواجه کند.