یک روش توانبخشی جدید برای بیماران دچار آسیب نخاعی

 ( مصاحبه با دکتر ترامبوور )

دکتر رندی ترامبوور ( Trumbower Randy  ) ، استادیارتوانبخشی پزشکی دانشکده پزشکی دانشگاه اموری ایالات متحده ، طی مصاحبه ای راه جدیدی را برای کمک به بیماران مبتلا به آسیب نخاعی توضیح داده که خلاصه ای از آن درزیر ارائه شده است :

مطالعه ی محرومیت بدن از اکسیژن چیست و  در این مورد چه ایده ای دارید ؟
دکتر ترامبوور : موضوع محروم ساختن سلولها ازاکسیژن و استفاده از آن جهت مداخله در بهبود جسمی وضعیت افراد مبتلا به آسیب نخاعی ، که حاصل مطالعات اخیر ما در شیکاگو می باشد با این هدف بوده که در واقع طی فرآیندی قدرت عضلانی افراد دچار آسیب نخاعی را افزایش دهیم .

هنگامی که این کار انجام می دهید ، در بدن چه اتفاقی می افتد ؟
دکتر ترامبوور : در واقع این فکر همزمان با انجام برخی مطالعات بنیادی که اولین بار در دانشگاه ویسکانسین تحت نظر پروفسور گوردون میچل انجام می شد ، آغاز گردید . آنچه که آنها متوجه شدند این بود که با القاء کاهش اکسیژن در حیوانات یا موشهای مبتلا به آسیب نخاعی ، توان آنها برای تنفس نرمال یا ارادی بعد از آسیب دیدگی ، با توجه به این کاهش اکسیژن ،  بهبود می یافت . از این رو به این فکر افتادیم که تلاش کنیم این ایده مداخله را برای انسانها هم گسترش دهیم ، تا مجموعه اصلی داده هایی که ما در شیکاگو جمع آوری کرده بودیم ، شکل مشابه ای از این مدل ، را درافراد دچار صدمات نخاعی ناکامل اعمال کنیم تا ببینیم که آیا عملکرد اندامهای آنان هم بهبود می یابد یا نه .

محروم سازی سلولها از اکسیژن ، چه کاری برای نخاع انجام می دهد ؟
دکتر ترامبوور : در این ایده که در اصل در مدل های حیوانی مورد مطالعه قرار گرفته ،  تغییرات مولکولی به ویژه در یکسری پروتئین های خاص باعث افزایش سطوح پروتئین های کلیدی وموثر در انعطاف پذیری می گردد . در واقع ، نخاع با تغییرات محیطی سازگار می شود و قادر به عملکردهای جدید می گردد و به همین ترتیب همزمان ، این مولکول های خاص مغز موجب می شوند ، غلظت فاکتورهای رشد عصبی که برای این سازگاری مهم هستند ، پس از قرار گرفتن در معرض تحریم اکسیژن ، افزایش پیدا کنند .

این کاهش اکسیژن تا چه حد است و شما امیدوارید که چه اثراتی بر روی انسان  داشته باشد  ؟
دکتر ترامبوور : در مورد انسان ، آنچه که ما انجام داده ایم این است که ما افراد را بطور متناوب بین یکی و دو دقیقه از اکسیژن محروم کرده ایم . بطوری که زمان مواجهه حدود چهل و پنج دقیقه و مکان آن جایی بود که آنان به کوه اورست صعود کرده اند .

چگونه ممکن است که با این روش نخاع تاثیر قرار گیرد ، و انجام این کار چه کمکی ممکن است به آن بکند ؟
دکتر ترامبوور: آنچه که ما در حال تلاش هستیم این است که انجام این مدل حیوانی را که نشان داده مواجهه متناوب با تحریم اکسیژن واقعا” باعث برانگیختگی و یا بیداری سیستم عصبی می شود ، را تکرار نمائیم . همچنین آنچه که ما امیدوار هستیم ، این است که با این نوع مداخله ، از طریق تحریک متناوب نخاع که ما در واقع به دنبال تحریک حجم اتصالات عصبی یدکی موجود در نخاع هستیم ، بر روی تنفس تاثیر بگذاریم . پس از انجام این کار ارتباطاتی که غیرفعال و یا خاموش بوده اند ، بر انگیخته می گردند . و پس از آن ما می توانیم ارتباط بین مغز و عضلات را بهتر فراهم کنیم .

چگونه به بهبود کیفیت زندگی گذر می کنیم  ؟
دکتر ترامبوور : از مطالعه اصلی ما ، از طریق افزایش واقعی حجم این ارتباطات ،  ما در واقع قادر خواهیم بود به افراد دچار آسیب نخاعی دارای ضایعه ناکامل اجازه دهیم که از ماهیچه هایی که آنها قبلا” قادر به استفاده از آنها نبودند ( یا اینکه نمی توانستند ظرفیت قبلی خود را بکار بگیرند ) استفاده کنند . و بنابراین ازهمان اولین مرحله کار مان ، یعنی اثبات مقاله اصلی که ارائه شد ، ما متوجه شدیم افرادی که هیپوکسی متناوب را برای یک روز ، بصورت چهل و پنج دقیقه مواجهه ، تجربه کردند ، در واقع به طور متوسط تغییرات هشتاد درصدی در افزایش قدرت را داشتند  .

بنابراین ،آیا این موضوع می تواند به بیماران کمک کند تا عملکرد حرکتی بیشتری داشته باشند ؟
دکتر ترامبوور : درست است . به خصوص توجه ما به عملکرد مچ پا است که اگر شما به آن فکر کنید ،   می بینید هنگامی که راه می روید ، پنجاه درصد از زمانی را که شما در حال راه رفتن هستید ، یعنی عضلات پشت مچ پا و ماهیچه های ساق پای شما درگیر هستند . طی آزمایشاتی که بر روی سیزده نفر از افرادی که ما تحت نظر انجام دادیم  ، آن چه که متوجه شدیم ،  این بود که توانایی آنها برای انقباض ارادی این عضلات ، بطور قابل توجهی بهبود یافته بود . و بنابراین معقول و منطقی است که ما مطرح کنیم که توانایی آنها برای انقباض عضلات و برای تولید قدرت بیشتر ، می تواند تبدیل به  توانایی آنها  برای بهبود وضعیت راه رفتن خواهد شد .  یعنی جایی که ما قصد داریم در آینده به آنجا برسیم  .

آیا این موضوع می تواند بخشی از یک تصویر بزرگتر ، از لحاظ نوع جدیدی از توانبخشی برای این نوع از بیماران باشد ؟
دکتر ترامبوور : دقیقا” . آنچه که من تصور می کنم و آنچه که همکارانم در شیکاگو و کانادا و همچنین در ویسکانسین پیش بینی می کنند این است که این موضوع به طور بالقوه می تواند مقدمه ای برای مداخلات درمانی سنتی محسوب گردد . با استفاده از این روش مداخله ، به عنوان راهی برای تحریک و بیدارنمودن سیستم عصبی و سپس ترکیب آنها با درمان های سنتی از قبیل آموزش گام برداری یا مجموعه تمرینات اندامها ، در واقع ما می خواهیم که روی آنها تمرکز کنیم .

 چه تعدادی از بیماران در این آزمایش شرکت داده شدند ؟
دکتر ترامبوور: ما تلاش می کنیم که این کار را برای چهل نفر از افراد جدید بکار بگیریم . به همین خاطر ما کارمان را از سال گذشته آغاز کرده ایم  و از مقاله ای که من از اوایل بهار تا کنون منتشر کردم تا به حال مطالعات خود را بر روی سیزده نفر از افراد انجام داده ایم . در حال حاضر ما فقط آزمایشات بالینی را شروع کرده ایم .

این  پیگیریها چه مدت طول خواهد کشید ؟
دکتر ترامبوور: ما آنها را طی دو سال پیگیری خواهیم کرد  .

در مورد آسیب نخاعی ناکامل  توضیح دهید ؟
دکتر ترامبوور : آسیب نخاعی ناکامل ، ضایعه ای است که بخشی کوچکی از ارتباطات خاص درون نخاع را در بر می گیرد و همین بخش کوچک کمابیش اجازه می دهد که افراد دارای آسیب ناکامل بتوانند نسبت به افراد کامل ، توانائی بیشتری داشته باشند .

 در نهایت ، هدف درمانی برای این بیماران چیست ؟
دکتر ترامبوور : هدف نهایی این است که عملکرد اندامها بازیابی شوند . و از این رو یکی از چیزهایی که همواره به من به عنوان یک پزشک مطرح می کنم ، این است که از استراتژی های جدیدی که به ما اجازه کنترل ترمیم عملکرد اندامها را می دهند ، استفاده کنیم  .  برای به دست آوردن مجدد عملکرد ها و استقلال افراد باید این توانایی ها کنترل شوند .

آیا توضیح بیشتر و مطلب مهمی وجود دارد ؟  
دکتر ترامبوور : فکر می کنم نکته مهم این است که این موضوع یک آزمایشگاه فردی نیست ، بلکه یک گروه است . و افراد حاضر دراینجا و دانشگاه اموری و مرکز شپرد را در بر می گیرد . ما با برخی از برجسته ترین مراکز نوتوانی کشور کار می کنیم . مرکز شپرد و مرکز توانبخشی پزشکی وموسسه توانبخشی شیکاگو به عنوان مرکز توانبخشی شماره یک کشور نیز با ما روی این موضوع مشارکت دارند . در واقع آنچه که در این مطالعه می تواند شگفت انگیز باشد ، تحقق بالینی آن است . بنابراین ما هم زمان با انجام این مطالعه در حیوانات ،  کار مشابه ای را روی انسان ها انجام می دهیم . و در واقع به دنبال ایمونوهیستوشیمی  و تغییرات مولکولی هستیم که در سطح حیوانی رخ می دهند . همچنین به دنبال آنچه که از لحاظ  رفتاری در انسان رخ می دهد ، را زیر نظر خواهیم داشت  .

منبع مورد استفاده : سایت : http://www.ivanhoe.com –  تهیه و تنظیم از : مهندس عباس کاشی ( e mail :  ohealth2007@yahoo.com)  – انتشار: انجمن معلولین ضابعات نخاعی استان تهران