پاراالمپیک

اینجا  است ، میدانی از نمایش اراده و ایمان به زندگی.اینجا خواستن ، توانستن است، معنا می گیرد و اینجاست که مفهوم حرکت برای بودن، شدن و رسیدن تجلی پیدا می کند. در این میدان امید به پرواز درمی آید و ضعف و ناتوانی رنگ می بازد. در این…
میدان بزرگ است که درمی یابی زندگی در حصار معلولیت نمی گنجد و تلاش در بند ناتوانی گرفتار نمی شود.
بسی قلبها فشرده می شود و اشگ ها ریخته می شود اما نه برای باخت که برای تبعیضی که جامعه ی جهانی برای انان قایل می شود جهانی نابرابر و کم توجه برای آنانی که سهمی در معلولیت خویش نداشته اند.
اینجا میدانی است که ایمان و تلاش به نمایش درمی آید برای کسانی که بیشتر از انسان بودن شان به معلولیت شان نگاه می کنند و در رویارویی با آنها راه خود را کج می کنند و یا خودشان را به ندیدن می زنند. اگرچه این تجربه ای سخت و بسی دردناک است و زخمی ماندگار برجای می گذارد اما حاصل اش نمایشی حادویی است!!
اینجا مدال ها همه یکرنگ است” رنگ باور” ، همان گوهرکم یاب در نزد انسان امروزه !! باور خود، باور توانمندی های خود، باور داشته های خود، باور امکانات بی انتهای خود، باور خالق خود.
مدال پر افتخار حضور در نمایش “خود را باور کنیم “بر سینه ی همه ی قهرمانان درخشنده باد و مبارک باد بر انانی که از این عرصه پند و درس خود را گیرند و فقظ به تماشا ننشینند.

مطلب ارسالی از سرکار خانم «فرزانه پارسایی»