مناسب سازی مبلمان و تجهیزات شهری ویژه معلولین

ارتباط انسان با محیط شرط لازم جهت تامین و برآورد فعالیت های انسانی بوده و و در صورت تحقق این امر انسان قادر به فعالیت در عرصه های مختلف زندگی و دارای بازده اجتماعی و اقتصادی مناسب خواهد بود. عدم حضور انسان در محیط از دو علت زیر ناشی می گردد:
۱-    نامناسب بودن محیط شهری
۲-    ناتوانی فیزیکی انسان
بنابراین شرط لازم و کافی به منظور حضور انسان در محیط و انجام فعالیت های حیاتی، مناسب بودن محیط شهری و دارا بودن حداقل توانایی از جنبه استقلال حرکتی است.
رفع مشکلات و موانع برای معلولاندر شهر تنها چندسالی است که آغاز شده است، اما برخی کشورها توانسته اند با همین تجربه های اندک به موفقیت ها زیادی دست یابند. مثلا در آمارگیری ویژه ترافیک که  در سال ۱۹۹۱ در پنج ایالت آلمان در مورد افراد مسن و معلول صورت گرفت مشخص گردید که تحرک افراد معلول فقط اندکی متفاوت از افراد سالم است( لطفی، ۱۳۸۲، ص۱).

مناسب سازی پیاده راه ها

طراحی مکان های مناسب برای آسایش و راحتی عابران پیاده یکی از مهم ترین جنبه های شهرنشینی نوین است.
پیاده روها باید به گونه ای طراحی شوند که قابل استفاده برای افراد معلول باشند. طراحی اینگونه پیاده رو نه تنها هیچ خللی در تردد دیگر افراد جامعه وارد نمی آورد. بلکه در بسیاری از موارد باعث بالا رفتن ایمنی بخصوص برای کودکان و کهنسالان در جامعه می شود. شیب یک پیاده رو از مهمترین و اولین عوامل ساخت آن محسوب می شود که باید درست و اصولی صورت بگیرد.
ارتفاع حداقل ۲۱۰ سانتیمتر برای پیش آمدگی ها مانند تابلو، علایم و سایبان مغازه ها به نظر منطقی می آید. رعایت این نکته که بین پیاده رو و سواره رو جدول یا اختلاف سطح نباشد ضروری است همچنین در محل ارتباط پیاده رو با سواره رو علایم حسی قابل تشخیص برای نابینایان وجود داشته باشد.
نکات اساسی در طراحی پیاده رو

• حداقل عرض مفید پیاده رو ۱۲۰ سانتیمتر باشد .
• رعایت حداقل ۱۲۰ سانتیمترفاصله از دیوار برای هر نوع مانعی که به هر علت نصب آن در پیاده رو برنامه ریزی می گردد اجباری است .
• حداکثر شیب عرضی پیاده رو دو درصد باشد .
• حداکثر شیب طولی پیاده رو هشت درصد باشد .
• حداکثر شیب قسمت اتصال بین دو پیاده رو که نسبت به هم اختلاف سطح دارند در سر پیچ ، سه درصد باشد .
• ایجاد جدول با اختلاف سطح بین پیاده رو و سوار رو الزامی است.

مناسب سازی پل های ارتباطی بین پیاده رو و خیابان

بین پل  ارتباطی پیاده رو و سواره نباید اختلاف سطح وجود داشته باشد در صورت وجود اختلاف می توان با قرار دادن رمپ به طرف پیاده رو و خیابان فاصله را از بین برد.
بهتر است برای سهولت عبور و مرور ناتوان جسمی پل ارتباطی بین پیاده رو و سواره رو حداقل در هر ۵۰ متر پیش بینی شود، پهنای این پل ها باید حداقل ۱۲۰ سانتی متر پهنا داشته باشد.
سالمندان و کودکان و کسانی که ناتوانی جسمی دارند و حتی افراد معمولی که تخلف می‌کنند، دلیل اصلی عبور نکردن از پل‌ عابر پیاده را وجود پله های زیاد و نامناسب آن می‌دانند. از این رو مسئولان ترافیک شهری و شهرداری توانسته‌اند با ساخت پل‌ عابر پیاده با پله برقی و بالابر اندکی از مشکلات استفاده کنندگان را کاهش دهند.

پله ها

از اجزایی که در ساختمان شهری دیده می شود وجود پله می باشد بهتر است پله ها را با اصول استاندارد تعریف شده برای اشخاص معلول جامعه طراحی نماییم. قبل از ورود به قفسه پله علایم حسی برای هشدار نابینایان نصب گردد. عرض کف پله ۳۰ سانتیمتر و حداکثر ارتفاع آن ۱۷ سانتیمتر باشد بهتر است طرفین پله دستگیره داشته باشد و ارتفاع از کف پله ۵ سانتیمتر باشد. همچنین لبه پله کاملا غیر لغزنده  و با اختلاف رنگ قابل تشخیص باشد. در کناره های عرض پله لبه مخصوص برای جلوگیری از لغزش عصا تعبیه شود.
در هنگام طراحی مقطع عرضی پلکان برای جلوگیری از لغزیدن و سر خوردن پا یا عصا می باید به قسمت انتهایی جانبی عرض پله ها توجه کرد.

مناسب سازی رامپ جداول

با توجه به اینکه بسیاری از معلولین دارای صندلی چرخ دار می باشند استفاده از رامپ برای عبور و مرور اینگونه اشخاص ضروری است. با استانداردسازی درست و رعایت ضوابط می توان امکان تردد افراد را سهولت بخشید. حداقل عرض سطح شیبدار ۱۲۰ سانتیمتر می باشد، همچنین در طرفین سطح شیبدار دستگیره نصب شود.

مناسب سازی کفپوش معابر

در تعیین کفپوش معابر نخستین هدف برای رعایت ایمنی افراد جامعه باشد. سطوح ایمنی ایجاد شده باید دارای کمترین ناهمواری باشند در زمان بارندگی سطح لغزنده ای نداشته و با اقلیم منطقه سازگار باشند.
بتن آسفالتی از بهترین کفپوش های قابل اجرا در خیابان ها و پیاده روهاست.
کف ساختمان نباید هموار، لغزان و یا به طریقی باشد که مانع عبور صندلی چرخ دار شده و یا باعث از رفتن تعادل افراد شود. معلولین چرخدار، تغییرات ناگهانی در سطح کف را تا ۱٫۵ سانتیمتر می توانند تحمل کنند ولی اصولا چنین اختلاف سطح هایی نباید از ۱ سانتیمتر تجاوز کند.
طراحی شبکه، شبکه دسترسی های عمومی و شبکه حمل و نقل شهری باید امکان تحرک و جابه جایی همه اقشار جامعه را فراهم کرده و هیچ قشری را حذف ننماید.