بهترین وضعیت ممکن برای نشستن روی ویلچر چیست و چه تنظیماتی لازم است؟

صرف نظر از اینکه شخصی در کوتاه مدت یا بلند مدت مشکل حرکتی داشته باشد، فاکتورهای اساسی وجود دارند که باید در مورد وضعیت نشستن روی ویلچر مورد توجه قرار گیرند.

عرض نشیمن

عرض صندلی از آن جهت مهم است که می تواند برروی وضعیت استقرار بدن و نواحی فشار تأثیر گذار باشد. اگر نشیمن خیلی باریک باشد، می تواند باعث فشار بر قسمت‌های لگن، استخوان‌های ران و پشت زانوها شود. اگرنشیمن بیش از حد پهن باشد، ممکن است فرد احساس کند که تکیه گاه ندارد و می تواند منجر به ایجاد مشکلات فشار بر روی قسمت‌های باسن و ستون فقرات شود. همچنین این موضوع ممکن است نصب تجهیزات در سیستم نشیمن مانند سینی های مخصوص بالای پاها، تکیه گاه های ران و لکن را با مشکل روبرو کند. تجربه، حداقل فاصله ۲٫۵ سانتی متری بین مفصل ران و کنار  نشیمن / ویلچر را توصیه می کند.

ارتفاع نشیمن

اگر صندلی بیش از حد بلند باشد، ممکن است کاربر برای داشتن تکیه گاه و برای اینکه بتواند پاهای خود را روی زمین یا جاپایی قرار دهد به پایین صندلی سر بخورد. (شکل زیر). این حالت می تواند منجر به آسیب پوست اطراف ناحیه استخوان دنبالچه شود. برای بررسی مناسب بودن ارتفاع صندلی برای یک نفر، دقت کنید که آیا او می تواند پاهای خود را به راحتی روی زمین یا جا پائی قرار دهد یا نه. استفاده از تشکچه های اضافی باعث افزایش ارتفاع نشیمن می شود.

عمق نشیمن

اگر عمق نشیمن بیش از حد زیاد باشد، کاربر برای قرار گرفتن در لبه جلوی نشیمن، زانوها خود را به سمت پایین سر می دهد. همچنین احتمال زیاد دارد فرد برای قرار دادن پاها روی کف زمین یا جاپائی، خودش را به سمت جلو سر دهد.  این کار بر روی وضعیت استقرار، ثبات و افزایش فشار بر روی باسن تأثیر می گذارد. همچنین ممکن است باعث ایجاد زخم فشار ی در پشت زانو شود. اگر عمق صندلی خیلی کم باشد، فشار در نواحی رانها افزایش می یابد و خطر زخم های فشار در قسمت وسط ران وجود دارد. توصیه بر این است حداقل فاصله ۲٫۵ سانتی متری لبه نشیمن و پشت زانوها حفظ شود .

پشتی صندلی

تکیه گاه صندلی، پشتیبانی و ثبات بالاتنه را فراهم می کند. اگر پشتی بیش از حد کوتاه باشد، می تواند منجر به بروز مشکلات در وضعیت استقراربدن، کم شدن تعادل نشستن و پشتیبانی ناکافی قسمت‌های شانه / قفسه سینه شده و خطر آسیب‌های حاصل از فشار را افزایش دهد. اگر پشتی بیش از حد بلند باشد، می تواند عملکردهایی مانند راندن ویلچر را تحت تأثیر قرار دهد. کاهش حرکت تیغه های شانه می تواند منجر به مشکلات وضعیتی تنه شده و بر تعادل نشستن تأثیر بگذارد.

عرض پشتی معمولاً متناسب با عرض نشیمن انتخاب می شود، اما ممکن است در ویلچرهای خاص / و صندلی های خاص این موضوع صدق نکند. عرض قفسه سینه و نیاز به حمایت بالاتنه از موارد مهم هستند. اگر عرض پشتی بیش از حد زیاد باشد، ممکن است مانع از حمایت تنه و عملکرد مناسب دستها شود.

اگر عرض پشتی خیلی کم باشد، می تواند منجر به این شود که قسمت‌های لبه ها و خود تکیه گاه به پشت فرد فرو بروند و فضای کافی برای پشتیبانی بدن وجود نداشته باشد.

زاویه نشیمن – پشتی

همه صندلی ها وضعیت نشستن طبیعی را به فرد ارائه نمی دهند، چراکه معمولا” تکیه گاه کمی به عقب تمایل دارند. هر چه این زاویه بیشتر باشد می تواند منجر به لغزش بدن به پایین صندلی و افزایش خطر آسیب های فشاری شود.

دسته صندلی

دسته صندلی باعث ثبات بدن در نشستن شده و به فرد کمک می کند تا انتقالات ایمن داشته باشد.

ارتفاع دسته صندلی باید طوری باشد که از آرنج خمیده حمایت کند و همچنین امکان استفاده از تجهیزات اضافی مانند سینی ها و تکیه گاه های دست را فراهم آورد. اگر دسته صندلی بیش از حد بالا باشد، می تواند باعث افزایش فشار بر روی مفصل آرنج شده  و منجر به درد و ناراحتی شود.

اگر دسته صندلی خیلی کوتاه باشد، می تواند باعث ایجاد مشکل در وضعیت مناسب بدن شده و در نتیجه به دلیل فقدان حمایت کافی از آرنج‌ها، شانه و تنه منجر به آسیب‌های فشاری در نواحی لگن گردد.

طول دسته صندلی  بسته به میزان پشتیبانی مورد نیاز متفاوت خواهد بود. اگر طول آن خیلی بلند باشد، می تواند مانع از قرار گرفتن صندلی در زیر میز گردد.

اگر طول آن خیلی کوتاه باشد، ممکن است هنگام انتقال در حالت نشسته – ایستاده مشکل ایجاد کند و همچنین امکان استفاده از تجهیزاتی مانند سینی های رو پایی فراهم نشود.

تکیه گاه پا / جاپایی

در بهترین حالت ممکن، طول جاپایی باید طوری تنظیم شود که ناحیه ران روی صندلی به درستی پشتیبانی شود و پا به راحتی روی تکیه گاه یا کف زمین قرار گیرد. هرگونه تغییر شکل احتمالی در قسمت‌های مچ پا و خود پا باید مورد توجه قرار گیرد. اگر طول جاپایی بیش از حد زیاد باشد، می تواند منجر به افزایش فشار بر روی نواحی باسن و ران ها شده و می تواند باعث شود که فرد روی صندلی به سمت پایین سربخورد تا روی جاپایی/ کف قرار گیرد. اگر طول جاپایی پا خیلی کوتاه باشد، می تواند باعث افزایش فشار بر روی باسن، ساق پاها و پاشنه ها شود، و طی آن یک فشار مخالف آویزهای تکیه گاه  پا وارد خواهد شد .

تنظیم مناسب یک جاپایی زاویه ۹۰ درجه است، اما در مورد کسانی که دارای مشکلات وضعیت ثبات مچ پا هستند، لازم است که جاپایی متناسب با نیازهای آنها تنظیم شوند.

تکیه گاه سر

تکیه گاه سر برای کسانی که عضلات گردن آنها ضعیف است و قادر به نگه داشتن سر خود به طور مستقل نیستند نقش مهمی دارد. این تگیه گاه می تواند به تنفس و بلع آنها کمک کرده و همچنین برای برقراری ارتباط چشمی فرد کمک خوبی باشد. البته باید مراقب بود ، که فشار در پشت سر افزایش پیدا نکند، چراکه باعث آسیب می شود.