بازیابی فعالیت جنسی و ارگاسم در زنان مبتلا به آسیب های نخاعی

با وجود نوشتجات زیادی که در مورد چگونگی ارگاسم بهتر و بیشتر وجود دارد ، علم تنها در آغاز راه کشف رموز  سیستم عصبی مربوط به فعالیت جنسی است . تجارب برخی از زنان مبتلا به فلجهای نخاعی این مسئله را ثابت کرده که دانسته های ما چقدر کم است : اگر چه در ضایعات نخاعی ، به ظاهر تمام احساس ناحیه زیر سطح ضایعه از بین می رود  ، با این وجود برخی از آسیب دیدگان متوجه می شوند که به هنگام برقراری فعالیت جنسی ، ارگاسم دارند  .

با این حال ، مرموز تر اینکه ، بعضی ها طی لمس گردن یا نقاط حساسی  از بدن که در بالاتر از منطقه آسیب  قرار دارند ، می توانند به ارگاسم برسند .

یکی از زنان منطقه فیلادلفیا ، که از کمر به پایین دچار فلج شده بود از اینکه فکر می کرد دیگر هرگز موفق به راه رفتن نخواهد شد ، بسیارافسرده و پریشان حال بود  . در آن زمان او مجرد و ۳۰ سال سن داشت و از اینکه فکر می کرد دیگر هرگز از رابطه جنسی خود لذت نخواهد برد ، نگرانی چندانی نداشت  . اما ده سال بعد ، او ازدواج کرد. زن و شوهر فعالیت جنسی خود را برقرار نمودند .  او می گفت: ” این کار به خوبی انجام می شد ، و من به ارگاسم ( ارضاء جنسی ) کامل می رسید م . جالب اینکه مثل این بود که دوباره به بلوغ رسیده بودم “.

دکتر باری کومیساروک (Barry Komisaruk  ) ازمتخصصین مغز و اعصاب دانشگاه راتگرز (Rutgers University  ) کسی است که به مدت ۱۰ سال به مطالعه فعالیتهای جنسی در زنان فلج پرداخته است ، او می گوید : ”  گاهی اوقات ، از دست رفتن رابطه جنسی بعد از آسیبهای نخاعی ، می تواند مخرب ترین و ناسازگارترین موضوعی  باشد که ممکن است منجر به جدایی روابط و اضمحلال خانواده ها شود “.

به گفته ی او : ” بسیاری از بیماران مبتلا به آسیب نخاعی ، زندگی جنسی خود را ، به خاطر قطع ارتباطات بین مغز ونخاع  از دست می دهند ” .

 این متخصص عصب شناسی رفتاری ، کسی است که مطالعه سیستم عصبی را در موشهای صحرایی آغاز نمود . در این مطالعه ،  تحریک جنسی مهبل در موشهای ماده منتج به ایجاد مجموعه ای از تغییرات هورمونی و بروز یک اثر ضد درد که قوی تر از مورفین بود ،  گردید  . استدلال او این بود که : اگر بتواند به رموز بیولوژی اعصاب درموشهای ماده پی ببرد ، در واقع خواهد توانست به داروی موثردربهبود این مسئله نیزدستیابی پیدا کند .

او در آزمایشات خود تلاش کرد تا سه مسیر عصبی  برقرار کننده ارتباط بین  ناحیه تناسلی و مغز یعنی اعصاب لگن ، اعصاب اندام تناسلی و اعصاب هیپو گاستریک ( زیر شکم ) را قطع کند . بعد از این کار بطورعجیبی ، متوجه شد که حیوان به تحریک جنسی واکنش نشان می دهد  ، چنانچه گوئی اعصاب مربوطه  اصلا” دست نخورده باقی مانده بودند .

در واقع او یک کانال جدید برای لذت جنسی کشف کرد –  یعنی عصب واگ – که از مغز منشعب شده و با دور زدن طناب نخاعی به ریه ها، روده و دیگر اندام های داخلی بدن می رسد .

به این مسئله فکر می کرد : ” آیا عصب واگ می توانست در انسان نیز یک کانال احساس جنسی باشد ؟ برای پیدا کردن این موضوع ، او تصمیم گرفت به مطالعه زنانی بپردازد که مبتلا به آسیبهای نخاعی کامل شده بودند  .

برای این کار او و همکارش بورلی ویپل (Beverly Whipple  ) تعدادی از زنان آسیب دیده نخاعی را به آزمایشگاه خود آورده و با آنها مصاحبه کردند . در داستانهایی که آنها مطرح می نمودند ( و سرانجام درسال ۱۹۹۷ طی یک مقاله ی دانشگاهی ارائه شد ) در اوائل ، فعالیت جنسی خود را متوقف شده اعلام می کردند .

یکی می گفت :” من هیچ احساسی ندارم … بنابراین نمی توانم هیچ جور لذت جنسی داشته باشم …. فکر می کنم یک زن سرد مزاج شده ام ….زن یخی ….” .

دیگری می گفت : ” من توانستم  به تحصیل تمام وقت خودم برگردم … با ماشین خودم رانندگی کنم …وخیلی کارهای دیگر. در واقع همه چیزی جای خودش برگشت ، به جز میل جنسی وفعالیت جنسی ام و اینکه احساس کنم یک زن هستم .

طی ماه ها و یا سال ها ، خیلی از آنها یا بخاطر همسر شان ، یا از روی کنجکاوی به رابطه جنسی پرداختند. در این تجربه ،  برخی از آنها متوجه شدند که می توانند در هنگام رابطه جنسی خود به ارگاسم برسند ، عده ای نیز دریافتند که احساسات عصبی خود را مجددا” می توانند حس کنند ، به طوری که آنها متوجه شدند در بالاتر از سطح آسیب شان قسمتهائی از بدن آنها وجود دارد که دارای حساسیت فوق العاده بالائی داشته و می تواند باعث ارگاسم آنها شود  .

در آزمایشگاه ، پژوهشگران با دادن یک وسیله ی تحریک کننده  به زنان که تا حدی شبیه یک تامپون بود ، به طور مستقیم به بررسی توانائی بالقوه جنسی زنان پرداختند . این وسیله برای ایجاد احساس در واژن و دهانه رحم طراحی شده بود .

طبق اظهارات دکترکومیساروک: ” برخی از زنان که متوجه می شدند ، هنوز هم احساس دارند شروع به گریه می کردند “. و این چیزی بود که تا آن زمان ، آنها متوجه آن بودند .

سال گذشته ، تیم دکترکومیساروک ، استفاده از عکسبرداری ام.آر.آی (  ( MRIرا آغاز نمودند تا آنچه را که درزمان ارگاسم در مغز اتفاق می افتد ، مطالعه نمایند  .آنها متوجه شدند که در تمام افراد ( با و یا بدون آسیب دیدگی ستون فقرات ) ، منطقه ای به نام هسته اکومبنس (accumbens)  وجود دارد که خیلی روشن دیده می شود که  البته جای تعجب نبود ، چرا که این نواحی توسط  نیکوتین و کوکائین نیز فعال می شد .

همچنین او زنانی را که با لمس نواحی بالای ضایعه خود ، به ارگاسم می رسیدند را اسکن کردند و دریافتند که مغز آنها نیز مشابه سایر افراد ارگاسم شده عمل می کند .

بارقه هایی از امید روشن شد . مطالعات آتنها ادامه پیدا کرد . بطوری که در حال حاضر دکترکومیساروک و همکارانش در تلاشند  که روش مراقبت از بیماران را تغییر دداده و به امکان رابطه جنسی بعد از آسیبهای نخاعی  تاکید بیشتری داشته باشند . همچنین آنها برای انجام برنامه های اسکن مغز بیماران ، برنامه ریزی بیشتری کرده اند تا به درک بهتر ارگاسم و مقایسه آن در جنسهای نر و ماده  بپردازند .