الگوی یک برنامه ورزشی برای افراد دچار آسیب نخاعی

فعالیت بدنی و انواع ورزش برای همه مردم از جمله افراد دچار آسیب نخاعی مزایای زیادی را به دنبال دارد .

در این راستا انتخاب نوع برنامه ورزشی موضوع مهمی است و باید به گونه ای باشد که تمام ماهیچه ها و دستگاههای بدن را شامل شود . افراد دچار ضایعات نخاعی برای کسب بهترین نتیجه ، باید برنامه ورزشی خود را با توجه به سطح آسیب و توانایی هایی که دارند ، زیر نظر متخصصین مربوطه انتخاب ، آغاز و ادامه دهند . در اینجا کلیات یک برنامه ورزشی ارائه شده است :

بطورکلی یک برنامه ورزشی باید سه جزء زیر را شامل شود :

• بهبود دستگاه قلبی و عروقی ( ورزشهای هوازی ) برای حفظ سلامت عضله قلب و برای داشتن استقامت جهت برآورد نیازهای روزانه ضروری است .
• تقویت عضلات برای توانایی نگهداشتن و بلند کردن وزن بدن و حفظ تعادل بین گروه های عضلانی اهمیت دارد . با افزایش استقامت عضله ، توانایی بلند کردن وزنه های خفیف تا متوسط امکان پذیر خواهد بود . این برنامه اجازه می دهد تا فرد بتواند یک الگوی حرکتی را برای مدت زمان طولانی انجام دهد .
• تمرینات کششی برای انعطاف پذیری برای حفظ حرکت خوب مفاصل با کشش یا تمرینات دامنه حرکتی برای حفظ انعطاف پذیری مهم است . وضعیت سطح ضایعه یا کامل و ناکامل بودن هر چه که باشد ، برنامه انعطاف پذیری باید بخشی از برنامه شما باشد .

دستورالعمل های مربوط به سلامت عمومی ، ورزش با شدت متوسط  به مدت ۳۰ دقیقه ، را  برای” بیشتر روزها ” (۵  تا ۷ روز در هفته ) توصیه می کند ، با توجه به اینکه برنامه تمرینی باید بر اساس قانون “انجام تا آنجا که مطمئن هستید می توانید انجام دهید ” باشد ، نه اینکه ” تا آنجا که ممکن است بتوانید اجرا کنید ” ، به یاد داشته باشید که ، سه جلسه تمرینی ۱۰ دقیقه ای در یک روز همانند یک جلسه ۳۰ دقیقه ای در روز کارآمدتر است .

ورزش هایی مانند رکاب زنی با دست  یا ارگومتری دست ،  هم وضعیت دستگاه قلب و عروق و هم استقامت عضلانی را بهبود می بخشند . ورزشهای هوازی برای افراد دچار آسیب نخاعی در سطوح بالاتر مشکل تر است ، اما غیر ممکن  نیست . با مطالعه ای که بر روی یک فرد مبتلا به ضایعه نخاعی درسطح C4 انجام شد ، مشخص شد  که او توانسته بود فقط با تمرین شراگینگ شانه ( تمرین بالا کشیدن شانه ) ، میزان ضربان قلب خود را بهبود و افزایش دهد . یکی دیگر از گزینه های تمرینی در این افراد ، تحریک الکتریکی عملکردی ( FES) است .

بطور کلی فعالیت جسمی باید شدت لازم را داشته باشد تا مزایای سلامتی را تامین کند . فعالیت متوسط روزانه ، در حد سی دقیقه یا بیشتر ، در بیشتر روزهای هفته ، یک هدف خوب برای هر کسی محسوب می شود .

ورزشهای هوازی نیز نیاز به حرکات مداوم و ریتمیک دارند . آمادگی قلبی عروقی با عجله به دست نمی آید و لازم است که به آرامی شروع و خیلی کند و با افزایش تدریجی ، شدید شده و طول مدت زمان آنها افزایش یابد . اصل فشار اضافی بر روی بدن برعهده تمرینات هوازی اعمال می شود . هر کسی بخواهد وضعیت مناسب تری پیدا کند  ، باید در سطح شدیدتری تمرین کند .  یعنی بیشتر از آنچه که برای زندگی روزمره نیاز دارید . این بدان معنی نیست که خیلی شدید ورزش کنید ، بلکه باید در دوره های طولانی تر ، فعالیت های با شدت متوسط داشته باشید  . احتمال دارد اگر مدت زمان و فرکانس تمرینات بطور ناگهانی افزایش یابد ، احتمال آسیب دیدگی بیشتر خواهد شد ، اما تمرینات با شدت سطح متوسط ، احتمال رسیدن به فواید تناسب اندام را بدون آسیب دیدگی بیشتر خواهد کرد .