توسطadmin1390/04/300اخبار کنج انزوا یا حضور فعال اجتماعی سال هاست که ازحضور فعال اجتماعی افراد دارای معلولیت سخن می رانند و مسؤولان دولتی، به ویژه مسؤولان سازمان متولی امور معلولان – بهزیستی- در سخنرانی ها و جشن ها از معلولان دعوت می کنند قدم به عرصه ی فعالیت های اجتماعی بگذارند! اما دریغ! دریغ که این جملات کاربردشان صرفا جهت نشان دادن نوع دوستی و انسان دوستی برخی از مسؤولان است و معلولان، در عمل، هر ساله با تهدید ” گوشه نشینی و منزوی شدن” روبه رو هستند. همه ی معلولانی که از سرویس های ایاب و ذهاب ویژه ی تحت پوشش سازمان بهزیستی استفاده می کنند با این عبارت رعب انگیز آشنا هستند: ” بهزیستی حمایت از شرکت های خدماتی حمل و نقل را متوفق می کند!” عبارت فوق شاید در هیچ سخنرانی و از زبان هیچ مسؤولی در رادیو و تلویزیون شنیده نشود اما معلولان مدام این جملات را می شنوند و تهدید تعطیلی برنامه های روتین درمانی، اشتغالی و تحصیلی شان، آنها را افسرده و عصبی می کند. به راستی چه کسی پاسخگوست؟ چه باید کرد؟ در شهری که برای افراد دارای معلولیت ساخته نشده، کدام وسیله ی نقلیه ی عمومی را مناسب استفاده افراد دادرای معلولیت های جسمی- حرکتی ساخته اند یا بازسازی کرده اند؟ آیا معلولانی که سال های متمادی با مشقت تحصیل کرده اند و با مرارت شغلی یافته اند، می بایست علاوه بر هزینه های روزمره ی زندگی و هزینه های درمانی و توانبخشی، هزینه ی مضاعف ایاب و ذهاب را نیز بپزدازند؟ آیا حقوق کارمندی پاسخگوی این هزینه هاست یا اینکه معلولان شاغل می بایست باور کنند فرد مفیدی در جامعه بودن افسانه ای بیش نبوده است و بهتر اینکه اشتغال را رها کنند و سربار خانواده ها و سازمان های حمایتی شوند؟ چه کسی پاسخگوی معلولانی است که نیاز دارند در مراکز توانبخشی، خدمات درمانی و دیالیز به طور مداوم حضور داشته باشند؟ آیا تعطیلی سرویس های خدماتی ایاب و ذهاب معلولان به بهانه ی اختصاص هزینه راه حل معقولی برای مشکلات بی شمار معلولان است؟ تجربه به معلولان ثابت کرده سیلی نقد به از حلوای نسیه. دور باطل تا کی؟ مطلب ارسالی از دوست عزیز «آرزو قنبری»