جزئیات وبلاگ

افزایش سن و ناتوانی

امروزه بحث های زیادی در مورد تاثیر متقابل ناتوانی و افزایش سن در جریان است. پنت لند ( Pentland) کسی بود که در سال 2002 عبارت “خطر مضاعف ” و یا ” محرومیت مضاعف ” را برای توصیف نحوه پیر شدن زود هنگام افراد مبتلا به ناتوانی ابداع کرد .

از طرف دیگر ، افزایش سن اصطلاحا” به عنوان یک ” تراز کننده ” نامیده شده است ، به این مفهوم که افراد دارای ناتوانی می آموزند که به چه نحو می توانند خود را با تغییرات عمده جسمی تطبیق دهند ، در حالی که این موضوع در مورد افراد فاقد ناتوانی صدق نمی کند و از این رو ممکن است به هنگام مواجه با زوال جسمی و تغییرات کارکردی حاصل از افزایش سن دچار چالش های بیشتری شوند.

در مقابل ، استراتژی های مقابله ای بعد از یک دوره زندگی با ناتوانی ممکن است گسترش پیدا کنند ، به طوری که نیازهای فزاینده ی حاصل از افزایش سن ، تعادل را به سمت زوال بیشتر کارکرد بدن سوق می دهد ( Trieschmann) .همچنین محققان اعتقاد دارند که تاثیرات افزایش سن بر روی بدن در بین کسانی که دچار ضایعات نخاعی هستند ، شتاب بیشتری دارد .

خطرات بهداشتی حاصل از افزایش سن در افراد نخاعی

به طور کلی علل اصلی مرگ و میر در افراد نخاعی به ترتیب عبارتند از : مشکلات تنفسی ، بیماری های دستگاه ادراری و بیماری های قلبی . ( در مقایسه ی جامعه افراد نخاعی با عموم مردم ، شایع ترین عوامل مرگ شامل بیماری های قلبی ، و به دنبال آن سرطان و سکته مغزی است ) . میزان وقوع عوارض زیر نزد جامعه افراد نخاعی بالاتر است (Weaver و LaVela) :

■ فشار خون بالا
■ اختلالات کلسترول
■ دیابت
■ اضافه وزن / چاقی
■ عفونت ها ، ذات الریه ، عفونت های دستگاه ادراری و عوارض ناشی از زخمهای فشاری
■ سرطان مثانه

بنابراین مهم است که بر روی مراقبت های پیشگیرانه از عوارض پر خطر مختص افراد نخاعی تمرکز بیشتری انجام شود .

سالمندی وامید به زندگی

در طول چند دهه گذشته ، امید به زندگی در بین عموم مردم افزایش قابل توجهی داشته است. حتی این افزایش در جامعه افراد نخاعی چشمگیرتر است. در سال 1940 ، متوسط امید به زندگی پس از آسیب نخاعی تنها 18 ماه بود . بر اساس برآوردی که در سال 1998 انجام شد ، امید به زندگی در افراد مبتلا به آسیب نخاعی شباهت بیشتری به امید به زندگی جمعیت عمومی پیدا کرد ، بطوری که : امید به زندگی برای کسانی که مبتلا به تتراپلژی (کوآدری پلژی) بودند ، 70 درصد جمعیت عمومی شد ، و این رقم برای افراد مبتلا به پاراپلژی 86 درصد و برای کسانی که بطور قابل توجهی توانایی حفظ حرکت خود را داشتند ، در حدود 92 درصد بود . این افزایش امید به زندگی نه تنها به دلیل بهتر شدن وضعیت رسیدگی به جراحات اولیه است ، بلکه به دلیل بهبود توانایی تشخیص و درمان عوارض ثانویه مثل عفونت مثانه و عفونت ریه می باشد .

از آنجایی که افراد مبتلا به آسیب های نخاعی دارای زندگی طولانی تری هستند ، به احتمال زیاد آنها بسیاری از مشکلات بهداشتی مزمن را که با افزایش سن در بین عموم مردم بوجود می آیند ، نیز تجربه می کنند . هدف از توجه به افزایش سن افراد نخاعی همان اهدافی است که برای سایر افراد جامعه در نظر گرفته می شود ، که بطور کلی شامل موارد زیر هستند :
– به حداقل رساندن اثرات پیری و حفظ سلامت کلی ،
– استقلال
– و رضایت از زندگی .

منبع : مقاله ” شناخت و کنترل تغییرات جسمی حاصل از افزایش سن در افراد نخاعی” -ترجمه : مهندس عباس کاشی- ohealth2007@yahoo.com -انتشار : مرکز ضایعات نخاعی جانبازان – آبان ماه 1390-برگرفته از http://sci.washington.edu