فاطمه میرفتاح

رای تشبیه کردن اش یاد درخت می افتم، درختی با قامتی ایستاده و سر به آسمان کشیده

دستانی باز، چتری گسترده و سایبانی بی منت و صد البته که ثمره ای بی شمار

اگرچه از روز اول او را نشسته بر روی صندلی چرخدار دیدم اما ایستایی اش برایم شگفت انگیز بود. اینگونه برایم تجلی می نمود که خمودگی و شکستن را تجربه نخواهد کرد و هنوز بعد از گذشت چندین سال از تجربه بیماری های مختلف اش و درد بجان کشیدن اش هنوز بر این باورم که او هرگز خمدیده نشد و همچنان با قامتی رسا پابرجاست!! او همچنان ایستاده و می ایستد تا هریک از معلولین ایستادن را بیاموزند.

او خمودگی و شکستن را تجربه نکرد چرا که تفکر او ، اهداف بلند او و نگاه خردمندانه اش استوارند.

و نه تنها استوار که چشم به راه و نگران!!! چشم به راه تا ببیند کدامین یک از فرزندانش ایستایی او را تکرار می کنند

دوستان!!! چشم او را به راه نگذاریم که انتظار بس دردناک است و کشنده…

همدردان درد آشنای من بیایید به احترام خداوند به خودمان بیاییم راستی مگر نه اینکه “خدا” یعنی “به خود بیا”..

بیایید توانمندی های خودمان را باور کنیم

بیایید دست های مان را در دست هم حلقه کنیم تا بودن، توانستن و شدن خود را به تماشا بنشینیم

بیایید تا باری دیگر زیستن را از نو تجربه کنیم ….. من نیز درد کشیده ام و خوب می دانم “سخت است اما ممکن”

دکتر فاطمه حاج میرفتاح زیستنی نو را به ما آموخت او بسان مادری بود که فرزندانش را به زایش واداشت و به یقین که در این مهم خود بسی درد به جان خرید.

با روشنگری او توانستیم راه درست زیستن در دنیای ناآشنا و بس مبهم معلولیت را بشناسیم، با حمایت های سازنده اش در این جاده پر فراز و نشیب گام نهادیم و با یاد و خاطره اش همچنان به سمت مقصد”زندگی” در راهیم.

 دوستان لطفا دست های یکدیگر را رها نکنیم

به احترام آن سرو بلند سر به آسمان کشیده قامت خم می کنم و روح بزرگش را سپاس می گویم

سپاس….سپاس….سپاس

ارسالی توسط خانم  “فرزانه پارسایی”