کاهش میل جنسی بعد از آسیب نخاعی

تنها دو دهه است که محققان ، مطالعه در خصوص شناخت پدیده کاهش میل جنسی را شروع کرده اند . در حقیقت ، تنزل میل جنسی ، که بصورت کاهش اشتیاق برای انجام فعالیت جنسی شناخته شده ، تا دهه ۱۹۸۰ حتی به عنوان یک مشکل جنسی مطرح نبوده است و تا پیش از این دهه ، بسیاری از افراد فکر می کردند که کاهش میل جنسی و عدم تمایل یک فرد به انجام مقاربت ، موضوعی طبیعی است .

هنگامی که به دهه های  ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰  بر می گردیم ، می بینیم  که: حتی در مطالعات اولیه دانشمندانی چون مسترز و جانسون ( از بنیانگذاران درمان مشکلات جنسی ) که در مورد تمایلات جنسی انسان انجام داده اند ، به مشکلات مربوط به میل جنسی هرگز توجه نشده است . این پیشگامان در اوایل کار خود به طور انحصاری تنها بر روی عملکرد دستگاه تناسلی و اختلالات آنها  تمرکز داشتند و در واقع عدم توجه آنان به مشکلات مربوط به میل جنسی ، باعث شد که تعداد زیادی از مردم که هیچ علاقه ای به رابطه جنسی نداشتند ،  کنار گذاشته شوند .

اما پس از انقلابی که در آن دوران ، در خصوص موضوعات جنسی آغاز شد ، خیلی طول نکشید که سکوت افرادی که با مشکل کاهش میل جنسی مواجه بودند ، شکسته شد . بطوری که طی دهه ۱۹۸۰ ، در حدود یک سوم از افراد و یا زوجهایی که جهت درمان به کلینیک های جنسی مراجعه داشتند ، در خصوص مشکلات مربوط به کم شدن میل جنسی خود ، در طلب کمک بودند . افراد درگیر این گونه مشکلات ، اینطوراحساس می کردند که یک چیزی در زندگی یا بدن آنها درست نیست . آنها به دنبال این پاسخ بودند که چرا آنها دیگر تمایلی به رابطه جنسی ندارند .

بر اساس تجربیات شخصی دکتر استنلی داچ آرمی به عنوان یک درمانگر مطرح مسائل جنسی ، گزارشات افراد در خصوص فقدان میل یا اشتیاق جنسی  رو به افزایش است . بسیاری از افرادی که به درمانگاه جنسی مراجعه دارند ،  در نهاد خود ، از عدم هیچ تمایلی به مقاربت جنسی شکایت دارند .  آنها بارها به کلینیک ها مراجعه می کنند ، چراکه در مورد رابطه خود نگران بوده و یا از سوی همسر خود در فشار هستند . با این حال ، گاهی اوقات آنها متوجه می شوند  که چیزی را از دست داده اند که در زندگی خود نقش خیلی مهمی دارد و در واقع این افراد از  نادیده گرفتن این مسئله اصلا” احساس رضایت ندارند .

شکی نیست که در حال حاضر ، اختلالات میل جنسی حاصل از عوارض پزشکی ، ناتوانی های جسمی و یا مصرف برخی داروها  رو به افزایش است . البته افزایش این میزان شیوع ، حداقل تا حدی ، طبق بررسی هایی که روی آمریکائی ها انجام شده ،   به خاطر افزایش امید به زندگی آنان در طول دو دهه گذشته است . بعضی از محققان برآورد می کنند که امید به زندگی در ایالات متحده از دهه ۱۹۸۰  تاکنون ، بیش از ۳۰ درصد افزایش یافته است . نتیجه این است که  خیلی از افراد مسن هم ، خود را محق داشتن یک زندگی جنسی خوب می دانند و از این روی به دنبال مراقبت های سلامت جنسی هستند .

از بسیاری جهات ، همین مسائل در مورد افراد مبتلا به ناتوانی های جسمی مانند آسیب ستون فقرات و ضایعات نخاعی  (SCI)  نیز صدق می کند و همانند عموم مردم جامعه ، امید به زندگی در مبتلایان به آسیب نخاعی نیز دائما” رو به افزایش است و به تدریج تمرکزها بر روی موضوعاتی از جمله کیفیت زندگی افراد نخاعی در طولانی مدت از جمله نحوه روابط ، اشتغال و اوقات فراغت تغییر پیدا کرده است .

از این روی ، همانند همه مردم ، مبتلایان به آسیب نخاعی نیز احساس می کنند که داشتن یک زندگی جنسی خوب موضوعی مهم است و از این رو آنها هم به دنبال مراکز مراقبت های بهداشتی با هدف بهبود عملکرد جنسی و رضایتمندی از آن هستند .

با این حال ، در تعداد قابل توجهی از افراد مبتلا به آسیب نخاعی ، میل جنسی برای دوره های طولانی مدت ، به صورت تتزلی باقی می ماند . در گذشته ، مردم ، در مورد این عدم علاقه  و تمایل ، خیلی ابراز نگرانی نمی کردند . اما در اکثر موارد ، این موضوع منتج به یک حالت افسردگی می گشت که با وجود ضایعه در فرد ، طبیعی در نظر گرفته می شد.

در گذشته افراد مبتلا به آسیب نخاعی ، به ندرت این موضوع را با پزشک خود در میان می گذاشتند  و حتی اگر هم آن را بیان می کردند  ، این پزشکان بودند که تمایل چندانی به همدلی و ارائه راه حل های قابل دسترس نشان نمی دادند و به طور کلی ، هیچ حس خوبی در مورد بیان روابط جنسی و زناشوئی مردم وجود نداشت . به همین دلیل هم  این موضوع به عنوان یک اولویت برای یک فرد دچار آسیب نخاعی در نظر گرفته نمی شد .

اما امروزه اوضاع تغییر پیدا کرده است و کاهش میل جنسی برای بسیاری از مردم مبتلا به آسیب نخاعی به عنوان یک مشکل مهم مطرح می شود و چنین مشکلی ، چیزی نیست که مردم به راحتی حاضر به پذیرش آن باشند . آنها هم می خواهند همانند عامه مردم یک زندگی جنسی بهتری داشته باشند و به یک رابطه رضایت بخش و ارضا کننده با همسر خود دست یابند . در واقع آنها می خواهند زندگی جنسی و لذت جنسی که قبل از آسیب داشته اند ، را بر گردانند ! .

دلایل بسیاری ، هم از نظر جسمی و هم از جنبه روانی ، در خصوص کاهش تمایل به مقاربت جنسی پس از ضایعه نخاعی وجود دارد . از لحاظ فیزیکی ، مطالعات نشان داده اند که سطح تستوسترون در مردان ، پس از آسیب نخاعی تا ۷۰ تا ۸۰ درصد کاهش می یابد . در زنان نیز اغلب سطح تستوسترون پس از صدمات نخاعی تنزل می یابد ، اما مشخص شده که تاثیر آن بر روی سلامت کلی و تمایلات جنسی آنان بسیار کمتر است .

برای مردان مبتلا به آسیب نخاعی که سطح تستوسترون آنها کاهش یافته است ، افت میل جنسی تنها یک علامت  محسوب می شود . همچنین آنها ممکن است عوارضی از جمله خستگی، کاهش توده عضلانی ، خشکی پوست ، افت انرژی ، بد خلقی و کاهش تراکم استخوانی را تجربه کنند . امروزه ، معمولا” پس از آسیب نخاعی ، درمانهای جایگزینی تستوسترون ، در نظر گرفته می شود که مزایای متعددی از جمله افزایش میل جنسی و احساسی مثبت در مورد سلامتی بدن را بدنبال دارد . درمان با هورمونهای جایگزین ، اغلب توسط متخصصان غدد انجام می شود  و این گونه بیماران با استفاده از آزمایشات خون باید طبق برنامه زمان بندی شده بطور منظم تحت نظر قرار می گیرند .

این کار برای افراد مبتلا به آسیب نخاعی که فاقد میل جنسی هستند ، می تواند اولین قدم برای تغییر باشد . پزشکان متخصص در زمینه مراقبت های اولیه ، پزشکان توانبخشی ، اورولوژیست ها و متخصصان غدد ، کسانی هستند که می توانند تمام دستورات مورد نیاز برای تعیین کفایت سطح تستوسترون خون را نسخه کنند و یا اگر لازم باشد تجویزی برای درمان جایگزینی آندروژن در نظر گرفته شود ، با توجه به نقش مهم تستوسترون در سلامت کلی ، حتما”  باید با پزشک تان مورد بحث گذاشته شود  .

حوزه دیگری که باید در خصوص کاهش میل جنسی یک فرد بررسی شود ، مصرف داروهائی است که امکان دارد به عنوان یک عامل کمکی روی این مشکل سهم داشته باشند . به عنوان مثال ، بسیاری از داروهای ضدافسردگی ، چه در مردان و چه در زنان ، تاثیر عمیقی بر میل جنسی و همچنین عملکرد جنسی آنان دارد . از جمله داروهایی که می توانند میل جنسی را تحت تاثیر قرار دهند ، می توان به دارو های ضد اسپاسم ، فشار خون ، داروهای مورد مصرف در مشکلات قلبی ، آسیب های مغزی و سایر  مشکلات عصبی اشاره نمود .

علاوه بر داروهائی مانند پروپسیا ( Propecia ) ، داروهائی همچون استروئیدها ، قرص های ضد بارداری و مواد مخدری مانند کوکائین نیز می توانند به طوری قابل توجه بر روی عملکرد جنسی فرد و میزان میل او تاثیرگذار باشند . متاسفانه، برخی از داروها یکسری عوارض جانبی دارند که حتی بعد از ماه ها یا سال ها ، پس از متوقف کردن مصرف آنها در فرد باقی می مانند .

همچنین مسائل روانی و عوامل عاطفی نیز می توانند بر روی عدم تمایلات جنسی نقشی چشمگیر داشته باشند . از جمله مسائل روانی می توان به افسردگی ، ترس از ناتوانی ، ترس از طرد شدن و نگرانی ها اشاره کرد که ممکن است ناشی از چگونگی واکنش سایر اشخاص در برخورد با فرد دچار ضایعه خواهد بود .  بسیاری از مردان از اینکه ممکن است بعد از آسیب نخاعی قادر به ارضاء همسر خود نباشند ، دچار چنان ترس واحساسی می شوند که ممکن است ترجیح دهند به جای خجالت کشیدن ، از مقاربت پرهیز کنند.

در هر حال ، همه این مسائل پس از بروز یک آسیب نخاعی متداول است و مدتی طول خواهد کشید تا  فرد  بتواند در رویاروئی با این ترس ها ، شجاعت و اعتماد به نفس لازم را پیدا کرده و کارهائی انجام دهد که مشکلات خود را کاهش  دهد .  اما واقعیت این است که بسیاری از این ترس ها غیر واقعی هستند  و در واقع نتیجه ی تفکرات منفی و تحریف شده ذهن فرد می باشند . فراموش نکنید که تغییر تفکر ، همیشه اولین قدمی است که باید باعث تغییر چگونگی احساس شما شود .  سعی کنید احساسات خود را با شخص دیگری در میان بگذارید . اینکار همیشه راه خوبی برای واقع بینی شما خواهد بود و برای جایگزینی افکار منفی شما با افکار مثبت مفید است  .

نتیجه :

عدم تمایل به رابطه زناشوئی وکاهش میل جنسی لزوما” امری طبیعی محسوب نمی شود و چیزی نیست که شما به عنوان یک فرد نخاعی ، مجبور به پذیرش آن باشید . این مشکل ممکن است نشانه ای از کمبود یک هورمون ،  وجود عارضه جانبی حاصل از مصرف داروها یا حاصل از یک مسئله روانی باشد . درهرحال بررسی مشکل شما و کنترل آن در این راستا می تواند خیلی با ارزش باشد . اما برطرف کردن کامل مشکل و یافتن یک پزشک مناسب ممکن است نیازمند کمی تلاش باشد ، اما این را بدانید نتایج حاصل از آن ، ارزش این تلاش را خواهد داشت  .

منبع  :  سایت  http://stanleyducharme.com ؛ مقاله : Low Sexual Desire after Spinal Cord Injury – ترجمه  و تنظیم از : مهندس عباس کاشی ( e mail :  ohealth2007@yahoo.com ) – انتشار: انجمن معلولین ضایعات نخاعی استان تهران