خودروهای ون وافرادضایعه نخاعی

آیا من آمادگی داشتن یک ون را دارم؟
اکثر افراد دارای آسیب نخاعی که قبلا” با خودرو رانندگی می کردند،از تعویض خودروی خود با یک ون مناسب سازی شده خیلی خوشحال نمی شوند و اینجور نظر دارندکه:
” آنها خیلی بزرگند. آنها خیلی گران هستند. آنها خیلی حالت ورزشی ندارند یا  دلچسب   نیستند. رانندگی کردن با آنها خیلی سخت است”.
آیا شما هم ممکن است چنین نظراتی داشته باشید؟ اگر اینطورهست، ممکن است حتی دلایل بیشتری برای تعویض نکردن آنها با خودروی خود بیان کنید. با این حال ، علاوه بر این گفته ها و نظرات، ممکن است” درد و خستگی” هم از مسائل شما باشد.
” من آماده نیستم…. ”

مردم دلایل زیادی برای استفاده نکردن از ونهای مناسب سازی شده مطرح می کنند:
” وسیله ای که من با آن رانندگی می کنم نشان دهنده شخصیت من است و یک ون هفت فوتی(۲مترو۱۵سانتیمتری) آنچیزی نیست که من می خواهم. ”
” موقع رانندگی درکنار خودروهای دیگر می توانم خودنمایی کنم و با کشیدن صندلیم در پشت سرخود ، احساس خوبی در من ایجاد می شود. ”
“در واقع من پولی زیادی برای تهیه بالابر و انجام مناسب سازی های مورد نیاز برای یک ون ندارم. ”

اساسا” چیزی که باعث می شود مردم ماشینهای خودشان را تعویض نکنند ، این است که آنان آمادگی لازم را ندارند:آنها می گویند:
• من آمادگی ندارم که خودروی تفریحی خودم راازدست بدهم.
• من آمادگی ندارم که از خودروی قدرتی خودم دست بکشم.
• من آمادگی ندارم پول زیادی پرداخت کنم.

بالاخره دو یا سه عامل اولیه یعنی حفظ کارکرد، ارتقاء سطح گزینه ها و قابلیت های مناسب سازی خودرو و همچنین نگاه به آینده است که می توانند جهت تصمیم گیری درمورد برنامه ها وپیش بینی تغییرات مورد نیاز برای رانندگی و شناخت انتخابهای مناسب کمک نمایند.
علیرغم تمامی دلایل مفید و منطقی که در مورد ادامه رانندگی با خودرو ها وجود دارد ، خیلی ها می فهمند که مشکل است که بتوانند درد شانه ها، یا کم بودن تحملشان را در جابجائی یا سختی سوار و پیاده شدن از خودروهای خودشان را کتمان کنند. و یا بطور ساده تر اینکه ” آنها انرژی سابق را ندارند.”.ازطرف دیگر ایجاد هر تغییری برای بسیاری از افراد نخاعی ،با مشکلات زیادی همراه است که هر روز ممکن است با آنها مواجه شوند.

دلیل اول : شانه ها

اولین نکته مهمی که بسیاری از افراد در زمینه توانبخشی مطرح می کنند تا خودروی خود را به ون تبدیل نمایند، حفظ و نگهداری عملکرد فیزیکی بدن است. تحقیقات به عمل آمده در مورد افراد ی که بیش از ۲۰ سال آسیب نخاعی داشته اند، نشان می دهدکه بیشترآنها درد وخستگی یعنی دو مشکلی که بر روی عملکرد بدن تاثیر گذارند،راطی سه سال اولیه تجربه نموده اند و بی توجهی به بروز مشکلات اولیه ، و عدم اقدام در خصوص اصلاحات مورد نیاز مطمئنا” اوضاع را بدتر می کند.
از آنجائیکه قرارگرفتن بر صندلی خودرو به اندازه قرارگرفتن برروی تخت مشکل است ، درد و خستگی می توانند دراثر ” فاصله جابجائی” به وجود بیایند ، . نکته مهم دیگر، “ارتفاع جابجایی” می باشد. در فرآیند جابجائی، “بالا رفتن و پائین آمدن از خودرو”فشار فوق العاده ای را به شانه ها وارد می کند. همچنین “خود جابجائیهای انجام شده بر روی صندلی خودرو “به هنگام داخل رفتن و بیرون آمدن از خودرو نیز می تواند باعث افزایش درد و آسیب گردد. درضمن” تعداد جابجائی ها “نیز در طول زمان به عوامل مذکور اضافه می شود. آنچه که ازمجموع این عوامل حاصل می شود ،اغلب درد مفاصل از ناحیه گردن به پائین تا مچ دستها و آرتروز کلیه مفاصل بوده و معمولا” با تورم زانوها و پاها( tendinitis) همراه است. درد مفاصل، آتروزها، ورم پاها، چیزهایی هستند که به ما می گویند: ” بدن شما در وضعیت خوبی نیست و شما درمعرض آسیب قراردارید.”
همچنین محققان خستگی را با بروز مشکلات آینده از جمله افسردگی و تنزل کیفیت زندگی مرتبط می دانند و حتی برخی از آنان نیاز آتی به تجهیزات پزشکی مناسب و کمک از دیگران را از پی آمدهای خستگی محسوب می کنند. از آنجا که جابجایی باخودرو و سوار و پیاده شدن بر روی صندلی با مشکلات زیادی همراه است، بسیاری از مردم به خاطر پرهیز از جابجائیها، فعالیتهای خود را کم می کنند. همچنین کارکنان درمانی اغلب با بیماران مسنی مواجه می شوند، که آنان را از انجام چیزهایی که برایشان لذت بخش است منصرف می کنند مثل ماهیگیری، مسافرت و حتی کارکردن. چرا که این فعالیتها می تواننداز عوامل موثردربروز درد و خستگی آنها باشد. با این وجود، حتی اگر مردم خودشان بفهمند که نبایستی کارهایی را انجام دهند، آنان اصرار دارند که تغییرات لازم را ایجاد کنند تا از گرفتاریها، درد و خستگی دور باشند. برای خیلی ها جدا ازواقعیت های پیری ، نیاز به مبارزه با معلولیت درطول زمان ، کاهش می یابد. یکسری از موضوعات مطرح شده تا اندازه ای قابل پیش بینی هستند، چرا که کاملا”پذیرفته شده اند:مثل آن چیزهائی که قبلا” گفته شد. “ونهای بزرگ نامناسبند و رانندگی با آنها مشکل است، آنها هزینه خیلی زیادی دارند، مردم دوست دارند که جابجایی هایشان از نظر فیزیکی با قدرت انجام شود”. بنابراین همیشه یک چیزی متصور است.

دلیل دوم : تصورات

معمولا” وسیله نقلیه مورد استفاده، میزانی از “شخصیت” هر کس را نشان می دهد. بروز بخشی از شخصیت ما، به عنوان فردی محکم وقوی یا ماجراجو، اهل ورزش، شوخ یا جدی ، محترم، شخص با اصالت شهری و غیره کار آسانی نیست. اما اکثر کسانی که یک وسیله نقلیه خریداری می کنند، یکسری تفکرات را متصور می شوند.برخی معتقدند که هیچکس با رانندگی یک ون بزرگ، احساس راحتی نمی کند: آنها ممکن است خیلی بزرگ باشند، به اندازه کافی راحت نبوده و براحتی با تفکرات شخصی ما متناسب نیستند. خیلی ها ون های کوچکتر را می پسندند، اما اشخاص درشت هیکل که از صندلیهای بزرگ استفاده می کنند ،بعد از مدتی متوجه می شوند که این نوع ونها خیلی تنگ بوده و کوچک تر از آن هستند که بتوانند در مواقع لزوم براحتی داخل آنها جابجا شوند.
بعد از ضایعه نخاعی،” رسیدن به استقلال مجدد” و توانبخشی، برای خیلی ها، تنها و مهمترین هدف زندگی است.بنابراین تعویض خودرو ، نه فقط از جنبه شخصی بلکه از لحاظ وابستگی به اطرافیان وی بایدمورد توجه قرار گیرد. با اینحال، تغییرات مناسب و استفاده از بالابر می تواند برای حفظ استقلال فرد که بسیار ارزشمند است، ضرورت داشته باشد :آیا به نظر شما” به دست آوردن استقلال درانجام کاری به مراتب مهمتراز نحوه انجام آن کارنیست؟”.

دلیل سوم : شخص دیگر

برای فردنخاعی ،تصمیم در مورد اینکه با چه چیزی رانندگی کند، اهمیت زیادی دارد. مخصوصا” اگر جابجائی وی بر روی صندلی با کمک شخص دیگری انجام گیرد. حتی اگر پشت یا شانه های شما در شرایط خیلی خوبی هم باشند، تبدیل خودرو به یک ون و نصب بالابر روی آن می تواند ضرورت داشته باشد..
همچنین سن همسران ، شوهران و یا مراقبین بیمارنیز مطرح است و معمولا” برای کمک به فرد نخاعی جهت انجام بسیاری از کارها از جمله: جابجائیها، کارهای مشکل روزمره یا کارهای سنگین ضروری یا بلند کردن های سخت فراخوانده می شوند . بیماران نه تنها بایدازنیازهای خود آگاهی داشته باشند، بلکه باید نسبت به آنها حساسیت هم داشته باشند.

دلیل چهارم :مسائل مالی

تعویض خودرو با یک ون مناسب سازی شده می تواند بین ۰۰۰/۱۰ تا ۰۰/۲۰ دلار هزینه داشته باشد که این رقم حتی گاهی از هزینه خرید یک خودرو نیز بیشتر است. معمولا” هزینه های بیمه و سوخت نیز به آن اضافه می شوند. حتی برخی از ونهای مناسب سازی شده که سقف های بلندی هم ندارند، برای برخی ازپارکینگ هامناسب نیستند و ممکن است لازم باشد که در صورت امکان اصلاحاتی در سقف پارکینگ ایجاد شود. درعین حال، هزینه هایی وجود دارند که چنانچه فرد فعالیت کمتری داشته باشد، در مقایسه با خانه ماندن خیلی زیادتر نمی شود.
افراد فعال معمولا” سالمتر و شادتر بوده و کمتر دچار افسردگی می شوند. اگر ناراحتی های ناحیه شانه تداوم داشته باشد، حتی می تواند منجر به افزایش وابستگی فرد شده و سرانجام بیمار را مجبورمی کندکه تعداد بیشتری از افراد راجهت کمک به وی بکار بگیرد.
بعضی از افراد که کسی را برای کمک استخدام نمی کنند و دارویی نیز برای رفع عوارض خود مصرف نمی کنند، هر جور که هست اقدام به خرید یک ون می نمایند و یا بالاخره راههایی را برای تهیه آن پیدا می کنند.
برنامه های مربوط به: غرامت کارکنان، هزینه های مصرفی برای دارو، توانبخشی شغلی، و اداره امور مجروحین ( VA) همگی از برنامه های دولتی هستند که می توانند در زمینه تامین وجه به فرد کمک نمایند. سازمانهای خیریه نیزدر این موارد کمک هایی را ارائه می دهند.بسیاری از بنیادهای ائتلافی ممکن است کمک هایی رادراین زمینه مبذول کنند. بعضی از بانک ها وامهای مدت دار و مراکزخاصی مانندمراکز زندگی مستقل نیز وام های هر چند کم ولی مناسبی را اعطا می نمایند.
همچنین وام های سرمایه خانه با بهره کم نیز می تواند یکی از این گزینه ها باشد. بنیادهای خیریه نظیر کلیساها و برخی سازمانهای شهری و اجتماعی نیز کمکهایی ارائه می دهند و یا درخصوص تجهیزات مورد استفاده و یا تهیه ونهای مناسب سازی شده اقداماتی را بعمل می آورند.
معمولا” نیازهای افراد مشخص است و ما آنها را متوجه می شویم.

آینده نگری :

تصمیمات مناسب که قابلیت تغییرهم داشته باشند، باید بر اساس ارزیابی های واقع بینانه در زمینه ارائه عملکرد کنونی اتخاذ و طوری پایه ریزی شوند که بمدت ۵ تا ۸ سال توانایی ها، بنیه، شیوه زندگی، مسایل مربوط به درد و عملکرد فرد را مد نظر قرارداده باشند.
اگر در طول مدت سه سال گذشته، فرد از خودروئی استفاده می کند که توانایی های وی را کاهش و باعث افزایش درد او می گردد، بنظر شما آیا ادامه استفاده از چنین خودرویی امکان پذیر است؟ در حال حاضر جابجایی افراد نمی تواند بعنوان یک مشکل حاد مطرح باشد ،ولی اگر مثلا” ۵۶ سال دارید ،خیلی واقع بینانه نیست که انتظار داشته باشیم بعد از گذشت ۵ سال همه چیز خیلی آسان انجام گیرد. با این حال آیا شما می توانید بدون هیچ تغییری از عهده کارهایتان بر آئید؟
همیشه نه ولی، بیشتر اوقات تصمیم به تعویض خودرو با یک ون یکی از تصمیماتی است که در روند سازش با ناتوانی ها در طولانی مدت می تواند نقش موثری داشته باشد. تجهیزات مناسب سازی شده،کمک می کنندکه فاصله بین خواسته ها و توانائی و یا بین نیازها و خواسته ها کاهش پیدا کند و به ما اجازه می دهند، کارها خیلی راحت و آسانتر انجام گیرند. تجهیزات مناسب می توانند به ما کمک کنند که از بروز درد جلوگیری کرده و انرژی خود را حفظ کنیم واز مشکلات آینده پیشگیری نمائیم. وسایل جدید می توانند از اتلاف وقت و انرژی جلوگیری کنند و همچنین در زمینه حفظ استقلال و ارتقاء کیفیت زندگی به ماکمک نمایند.
اولین نکته ای که دررابطه با تبدیل خودرو به ون می تواند مورد توجه قرار گیرد، “کیفیت زندگی” است. تعویض خودرو موضوعی است با هدف پیشگیری کننده، یعنی تغییری که به ما اجازه دهد توانایی ها یمان را حفظ کنیم و کیفیت زندگی مان را آنطور که می خواهیم داشته باشیم. اینکه چگونه ما می توانیم به تغییرات مورد نظر توجه کنیم، به اندازه خودآن تغییرات مهم است.

منبع: مترجم «مهندس عباس کاشی» – انتشار: مرکز ضایعات نخاعی جانبازان