به یاد شکوه همیشه با شکوه ، مرحومه دکتر فاطمه حاج میر فتاح

هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق                                     ثبت است بر جریده عالم دوام ما

 سه سال از رفتنت گذشت و ما هنوز حضور سبزت را باور داریم .

۲۲خرداد سال ۸۹ بود . خبر بسیار سریع و ناگهانی به گوشمان رسید . همه بهت زده شده بودیم . باورمان نمیشد مگر می شود از میان ما رفته باشد . شیون کردیم از ته دل گریستیم برای او که همیشه تکیه گاهمان بود. سنگ صبورمان بود  گریستیم برای خودمان ، برای تنهائیمان ، برای انجمن که بنیانگذارش  ، تکبه گاهش را از دست داد .  آرش پسرش بود که به ما خبر داد . مادرم بعد از چندی که در کما  بود ، فوت کرد . در حال انجام دادن کارها هستم که به وصیت خودش در ایران دفن شود . تلخ گریستم . باورم نمی شد دیگر نمی توانم او را ببینم و  صدای گرمش را که همیشه  امید و صبوری را برایم به ارمغان می آورد ، بشنوم . خدایا چطور این اتفاق افتاد و چرا ؟ چراهایی که دیگر جوابی نداشت .

زمانی که او بود به تمام سوالها و چراهایم پاسخی منطقی می داد و  مانند مادری مهربان با محبت و نگاههای آرامش بخش تسلی خاطرم می شد .   یادم آمد  در اوایل معلولیتم زمانی که برای آموزش و شروع زندگی جدید بر روی ویلچیر به منزلش می رفتم .  یاد حرفهایش افتادم بعضی اوقات که گپی خودمانی می زدیم و از ناملایمات زندگی می گفتیم همیشه می گفت روند زندگی این است چه برای کسانی که سالم هستند چه برای ما که معلولیم . ناملایمات را باید تحمل کنیم و به فکر کسانی باشیم که شرایط بدتری نسبت به ما دارند .

گاهی اوقات در مورد رفتن از این دنیا حرف می زدیم و من همیشه از معلولیتم ، از مردن با معلولیت هراسی وحشتناک داشتم . او با لبخندی زیبا می گفت :  مردن همیشه برای همه بوده و هست . تعارف بردار هم نیست و هراسی هم ندارد و اگر کسی رفت یکی دیگر می آید . تنها چیزی که مهمه اینه که آیا تو در این مدتی که زندگی کرده ای چه کوتاه مدت و چه بلند مدت  ، از زندگیت چه بهره ای برده ای آیا با خیالی راحت می روی یا باز هم با غم و اندوه و کوله باری از ای کاش ها . چه گهربارو ارزشمند سخن می گفتی که ارزش انسانها فقط به بودنشان نیست ارزش آنها به تفکر و نگرششان به زندگی می باشد .

شکوه همیشه با شکوه ، چه بسا کسانی که  در بین ما نیستند ، اما هستند و تو آنی که بوده ای و همیشه خواهی بود . ای معلم عزیز و مهربانم آسوده بخواب  . ما شاگردانت با اراده و مصمم این  مسئولیت خطیری که همانا تحقق اهداف انجمن معلولان ضایعات نخاعی استان تهران می باشد را ، با توکل بر خدای بزرگ ادامه خواهیم داد. همیشه به یادت هستیم .

روحت شاد و یاد و خاطراتت جاودانه .

شاگردت                 

فاطمه نیک بخت