استفاده انتخاباتی از افراد دارای معلولیت ممنوع
ایران آنلاین / پس از صحبت کردن یک کاندیدا در مورد خانواده‌ای با ۸ فرزند معلول حرکتی در تهران و اینکه مورد التفات و رسیدگی قرار گرفته‌اند، نامه این خانواده نیز در شبکه‌های مجازی پخش شد شاید همین بهانه کافی باشد تا نکاتی کوتاه را از نظر بگذرانیم.
فارغ از تمامی نکاتی که در مناظره فوق مطرح شد توجه ویژه کاندیداها به افراد کمتر دیده شده در جامعه که همان افراد دارای معلولیت و مستمری بگیران سازمان بهزیستی و کمیته امداد باشند از چند منظر حائزاهمیت است و به نظر می‌رسد که باید مورد کنکاش و واکاوی قرار بگیرد اول اینکه همین توجه به این گروه از افراد جامعه نشان می‌دهد که مسئولان و دست اندرکاران امور برای کسب رأی به رضایت همه افراد جامعه نیازمند هستند که مهم‌ترین‌شان افراد دارای معلولیت و مستمری بگیران هستند و برخی از کاندیداها نیز از این راه وارد شده‌اند و سعی دارند با شعارهای پوپولیستی و وعده‌های سوزناک دل و رأی این گروه از جامعه را به دست آورند. غافل از اینکه افراد دارای معلولیت عموماً جزو اقشار تحصیلکرده جامعه هستند و به خوبی آگاهند که با شعار مشکلات افراد دارای معلولیت حل نمی‌شود.
مشکلات افراد دارای معلولیت با بازدیدهای سرزده دم دمای انتخابات حل نمی‌شود! مشکلات افراد دارای معلولیت با بذل و بخشش حل نمی‌شود، مشکلات افراد دارای معلولیت زمانی حل می‌شود که معلول جسمی – حرکتی بدون دغدغه از مناسب نبودن امکانات شهر بتواند با ویلچرش براحتی در شهر تردد کند. هنوز متأسفانه عمده شهروندان معلول نمی‌توانند از سیستم اتوبوسرانی بی‌آرتی استفاده کنند، به‌دلیل اینکه نه اتوبوس‌ها به لحاظ فنی مجهز به رمپ اتوماتیک هستند و نه کادر حمل و نقل آموزش دیده‌اند که با شهروندان معلول چگونه تعامل کرده و آنها را هدایت کنند. هنوز در تهران پر از تقاطع نابینایان ما امکان استفاده از چراغ گویا را ندارند و هنوز در ایستگاه‌های مترو پایتخت شاهد حوادثی برای افراد دارای معلولیت هستیم از سوی دیگر، بسیاری از پارک‌‌هایی که ایجاد می‌شوند همچنان ضوابط دسترس‌پذیری را به طور کلی رعایت نمی‌کنند.
برای مثال در ورودی پارک رمپ می‌‌گذارند و وقتی معلولان حرکتی وارد پارک می‌شوند همچنان سرویس‌های بهداشتی، رستوران‌ها، کافی‌شاپ‌ها، فضای ورزشی و تفریحی برای آنها قابل استفاده نیست. از این‌رو زمانی می‌توان از دسترس‌پذیری حرف زد که همه خدمات قابل دسترس باشند، در حالی که این گونه نیست. به گفته مسئولان امور شهری، تهران برای افراد دارای معلولیت شهری امن نیست به همه اینها اضافه کنید که به اذعان اعضای شورای شهر و دست اندرکاران امور معلولان متأسفانه ستاد مناسب‌سازی فضای شهر تهران نزدیک یک سال است که تشکیل جلسه نداده است در حالی که قانون جامع حمایت از حقوق معلولان به طور مشخص شهرداری‌ها را موظف به پیگیری و اجرای مناسب‌سازی معابر و ساختمان‌ها کرده است! از این گذشته همچنان شاهد هستیم که در ایجاد بسیاری از معابر، نکات ایمنی ویژه عبور معلولان حرکتی و نابینایان رعایت نمی‌شود، حتی هنوز بسیاری از فضاهای تجاری و فرهنگی جدید مکلف نیستند ضوابط را رعایت کنند. به‌طور کلی باید اذعان داشت که توجه به مسائل و مشکلات افراد دارای معلولیت امری بسیار خوب و پسندیده است به شرط آن که نگاهمان به مسائل این گروه از افراد جامعه نگاه «خیریه ای» و «صدقه‌ای» نباشد.
مشکلات افراد دارای معلولیت نه با حرف که با عمل و برنامه‌ریزی بلند مدت و صحیح حل شدنی است وگرنه اگر قرار باشد که هر مسئولی به کمک‌های موردی و خیریه‌ای اکتفا کند نه تنها مشکلی از افراد دارای معلولیت حل نمی‌شود بلکه تنها به جای توانمند شدن و فراهم کردن شرایط مناسب برای رشد اجتماعی آنها را به سمت نامه نگاری و بست نشستن و امتیاز‌گیری از مسئولان و دست اندرکاران می‌کشاند در حالی که با برنامه‌ریزی‌های درست و منسجم باید شرایط رشد و توانمندی تک تک افراد دارای معلولیت را در شهر و جامعه فراهم کنیم.